Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Κάθε παραμύθι η ιδιωτική Αλήθεια του καθενός.

Ο Νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του.

Η ευθύνη..

~Η ευθύνη~
Για ό,τι γράφεται σ'αυτό το χώρο δεν ευθύνεται το χέρι που γράφει.
Ευθύνεται αποκλειστικά και μόνο το Κίνητρο, που αδράχνεται μέσα από το σωρό του Μεγάλου Τίποτε,
από το ... χέρι που γράφει.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Προτίμηση...


Η Πατρίδα της Φωτογραφίας: http://annmei.deviantart.com/art/Broken-doll-262320676


Ο κόσμος, μικρή μου,
σε προτιμά καθώς σπαράζεις
ουρλιάζοντας αθόρυβα στο χαρτί
με κείνη την πολιτισμένη σου ποίηση
χωρίς να πλημμυρίζεις με αίμα
την πλατεία
το πεζοδρόμιο
τη διασταύρωση,
χωρίς οι κατολισθήσεις της ζωής σου
να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία
προς το κέντρο της πόλης,
χωρίς να ηχορυπαίνεις
με κραυγές φιμωμένης αλήθειας
τα ήσυχα φθινοπωρινά του απογεύματα.

Ο κόσμος, μικρή  μου,
σε προτιμά ακρωτηριασμένη να έρπεις
πίσω από το τζάμι μιας απομόνωσης,
να σε δείχνει με το δάχτυλο
χειροκροτώντας την επιμονή σου
κι ενθαρρύνοντας την πτώση σου.
Σε θέλει πάνω στη σκηνή
για να συγκρίνει την θολή ευτυχία του
με την ομίχλη του μυαλού σου.

Ο κόσμος, μικρή μου,
σε θέλει ν' αργοπεθαίνεις
-μακριά απ' τη γειτονιά του-
και να νιώθει φιλεύσπλαχνος
την ώρα που σε λυπάται...

Κι αν κάποια στιγμή
αποδράσεις απ' το σενάριο
με τα ίδια του τα χέρια
το θάνατό σου θα επισπεύσει
γιατί αμφισβήτησες
τη θεωρία των ψευδαισθήσεων.

Εσύ όμως, μικρή μου,
μη φοβηθείς το θάνατο στη σκηνή
είναι ο μόνος τρόπος
για να ζήσεις..








6 σχόλια:

Νimertis είπε...

Με κομμένη την ανάσα σε διαβάζω πάντα... ο γερο-Νιμ σε θαυμάζει... εύγε κόρη μου...

Velvet είπε...

Ο κοσμος σε θελει να σπαραζεις
Φυλακισμενη πισω από ένα παραθυρο

Ο κοσμος σε θελει να ουρλιαζεις
Σιωπηρα στη μοναξια της νυχτας

Ο κοσμος σε θελει να αργοπεθαινεις
Μα εσυ δεν πρεπει να του κανεις τη χαρη

ΥΓ.
Πολυ δυνατη η γραφη σου, Κακια

~reflection~ είπε...

Νημερτή

αποποιούμαι τις επιταγές του κόσμου
και μεγαλώνω μέσα στα Ποιήματα,
εκείνα που μέσα τους κουβαλούν την Κατάρα της υλοΠΟΙΗΣΗΣ....

;-)

~reflection~ είπε...

Ανώνυμε

Ένα παραπάνω εφόσον είναι Παυλίδης...
θα επιμείνω να επαναλαμβάνω το στίχο και να σιγοτραγουδώ την Αλήθεια του:

Παύλος Παυλίδης - Η Μαίρη

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
θα πηγαινε αν μπορουσε καθε βραδυ
σβηνουν τα φωτα κι η ταινια ξεκινα
λιγο μετα το πιο βαθυ σκοταδι.

Βλεπει τους ανθρωπους στο πανι να τρεχουνε
τοσο αγαπιουνται πια που δεν αντεχουνε
κι ο ενας τον αλλο σημαδευει και πυροβολα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
σ'αυτο το σπιτι δεν αντεχει αλλο
αυτοι οι τοιχοι της πλακωνουν την καρδια
θελει ενα χωρο καπως πιο μεγαλο.

Θελει μια ζουγκλα αριστερα κι απεναντι
μια Σαχαρα σιωπηλη κι απεραντη
κι ο Δουναβης καπου στη μεση να κυλα.

Κλεφτες κι αστυνομοι σαν τρελοι να τρεχουνε
τοσο μισιουνται πια που δεν αντεχουνε
να ζουν οι μεν απο τους δε ξεχωριστα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
τι να την κανει την παλια ζωη της
μου'στειλε μηνυμα γι'αποψε στις 9
σε μια σκηνη να σκοτωθω μαζι της..

Λεει πως θα ειμαστε καταζητουμενοι
ερωτευμενοι και πολυ χαρουμενοι
Bonnie and Clyde εστω για μια βραδια.

Κι ετσι πια θα ζησουμε και μεις το ρισκο μας
στην Πατησιων καιστο San Francisco μας
γραφουν police και ΄δω τα περιπολικα.

Η Μαιρη λεει να παει αποψε σινεμα
θα πηγαινε αν μπορουσε καθε βραδυ
μες τις οθονες της αρεσει να κοιτα
ολα αυτα που ζουνε ολοι οι αλλοι.

Λεει πως θα ειμαστε καταζητουμενοι
ερωτευμενοι και πολυ χαρουμενοι
Bonnie and Clyde εστω για μια βραδια.

Κι ετσι πια θα ζησουμε και μεις το ρισκο μας
στην Πατησιων καιστο San Francisco μας
γραφουν police και ΄δω τα περιπολικα.

~reflection~ είπε...

Velvet

Σαν από θαύμα
η τρυφερότητα των Ποιημάτων
γίνεται λεπίδα
και χαράζει την ακριβοπληρωμένη μας βόλεψη
σε στιγμές που ο μέσος άνθρωπος
δεν αντέχει το θάνατο...

Τότε είναι που η Γραφή επιμένει να κυνηγά την Πραγματικότητα που της Αξίζει...

Το ανέφερα και στην ανάρτηση που αφορά την Κατερίνα Γώγου:

Πόσες Ζωές χρειάζεται να ζήσουμε για να αλλάξουμε την Μία Ζωή που ονειρευόμαστε πως... θ' αλλάξει!...
Πόσα ποιήματα διάδρομοι υποδοχής του Άπιαστου!...

Έναν χειρωνάκτη Ποιητή θέλω...
Όσους χειρωνάκτες Ποιητές μπορώ να φέρω στο Νου.... -θλίβομαι με τη διαπίστωση - είχαν το στίγμα του αυτόχειρα....ενώ τους ήθελα Δασκάλους στη Ζωή....

~reflection~ είπε...

Ο Φίλος μου Γιώργος Μετήλλιας σχολιάζοντας την ανάρτηση αναφέρει:

"Ο κόσμος, μικρή μου, /σε θέλει να αργοπαιθαίνεις / -μακριά απ τη γειτονειά του- / και να νιώθει φιλεύσπλαχνος / την ώρα που σε λυπάται..."

"Μικρή" είναι οι Ουκρανοί, οι Ιρακινοί, οι Σύριοι...(πόσοι χθες και πόσοι αύριο) κι εγώ που τους κοιτάζω με οίκτο στην οθόνη μου ξεχνάω ποιοί και γιατί τους...
σμικρύνανε."


---------------------------------
Κι απαντώ:

"Οι μικροί κι ανένταχτοι μιλάνε μόνο με πληγές και σημάδια...... ακόμη κι όταν μιλούν με λέξεις...
Χρέος της Ιστορίας, ΜΙΑ φορά έστω να δικαιώσει και τον Μικρό κι Ανένταχτο....