Η Αξία του ναυαγώ

My picture is swimming in here:

https://owlswithfins.deviantart.com/art/Midnight-Mermaid-462014208

Ναυάγιο στο ναυάγιο

μεταμορφώθηκα σε γοργόνα.

Δεν πνίγομαι πια.

Πεφταστέρι και Πεφτάνθρωπος

Κάθε που πλησιάζει μία νέα Πρωτοχρονιά μικραίνω κι όλο πιο φτωχή στέκομαι μπροστά στ' αστέρια. Τα φωτάκια όλο και πιο φτηνά και ψεύτικα, πληθαίνουν θαρρείς, όπως πληθαίνει ο όγκος της αυταπάτης. Δε στόλισα και φέτος. Δε διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με το βρέφος. Οι εγκυμοσύνες μου γεννούν ανυπότακτους καλικατζάρους. Είμαι ταγμένη στην άλλη όχθη της γης. Ροκανίζω το δέντρο. Φυτρώνω παρασιτικά στο ευωδιαστό Χριστουγεννιάτικο κλίμα. Αναφύονται μυτερά αυτιά στο κεφάλι μου. Ζωγραφίζεται ένα μοχθηρό μου χαμόγελο μπρος στην ευγενική υποκρισία των ημερών. Σ' αγαπώ. Σε σκέφτομαι. Σού πήρα ένα δώρο, μέρες που είναι. Αύριο, στην πρώτη καθημερινή, θα σε σκοτώσω πάλι.

Σε κάθε πεφταστέρι οφείλεις να κάνεις μία ευχή. Εγώ επιμένω να κοιτάζω το μαύρο σκοτάδι που αφήνει πίσω του ένα αστέρι που πέφτει, που σβήνει, που χάνεται. Είχα από πάντα αδυναμία στο Κενό, στο Μεγάλο Τίποτα που μένει πίσω όταν χάνεται κάτι πολύτιμο. Καταπίνω τον εαυτό μου με μία αυτοκαταστροφική επιμονή για να δω πόσο Μεγάλο Κενό θα αφήσει το ίχνος μου. Πέφτω. Χάνομαι. Τ' αστέρια δεν έχουν μάτια να διακρίνουν τους πεφτανθρώπους και να κάνουν μία ευχή στο όνομα του κάθε εκλιπόντα. Εκλείπω.

Έχω ολόκληρες συλλογές ποιημάτων στο συρτάρι. Κι ένα παραμύθι παιδικό. Ανέκδοτα όλα. Γελάνε μαζί μου οι λέξεις. Τόσο ξόδεμα! Παράπλευρές μου απώλειες. Στα περιθώρια των ποιημάτων ζω τις πιο δυνατές στιγμές μου. Εκεί όπου δε διαβάζει κανένας αναγνώστης. Εκεί που σκίζεις το απόκομμα και το πετάς για να γλιτώσεις γραμμάρια στο γράμμα και να χρεωθείς λιγότερο. Σε χρέωσα λιγότερο. Εκλείπω. Μην μου πάρεις δώρο φέτος. Οικονομία. Ένα πακέτο λιγότερο. Εξάλλου αυτό που ζήτησα δεν τυλίγεται. Δεν κοστολογείται. 

Σκαρφαλώνω στην μύτη της κεραίας και στέκομαι με τις μύτες των ποδιών, σαν μπαλαρίνα. Τεντώνομαι να πιάσω τα σήματα. Δεν εκπέμπει κανείς. Τόση σιωπή είχα να αισθανθώ από την τελευταία φορά που χρησιμοποίησα τ' αποσιωπητικά μου. Φίμωσα την ανάσα μου  και σταμάτησα την καρδιά μου. Ούτε ροή, ούτε πνοή, ούτε σκέψη. Νεκρική Σιγή  σαν Ύμνος στο Μεγάλο Γεγονός της Αυτοσυγχώρεσης. 

Έλα, σε συγχωρώ, Κοριτσάκι μου. Πάψε να μου λες τα κάλαντα με αυτή τη φωνή που σβήνει. Τα σπίρτα σου τελείωσαν. Τα παραμύθια επίσης. Κι εγώ ξέμεινα από ψιλά. Δεν έχω φιλοδώρημα πια να καλοπιάσω τις φιλότιμες  προσπάθειές σου να με συγκινήσεις. Κοριτσάκι μου, ψήλωσες αρκετά και τα λάθη δεν εφαρμόζουν στο Ανάστημά σου. Σε συγχωρώ όμως για όλη την ταλαιπωρία. Για την μετανάστευση στον Άδη των άψυχων πραγμάτων. Ίσως αυτό το ταξίδι είναι η μόνη σου ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις σωστά τη λιγοστή φωτιά που σού απέμεινε και να πυροδοτήσεις την Ψυχή ενός νεκρού Αστεριού που περιμένει Ανάσταση. 

Πόσες μέρες παραμένουν νεκρά τ' αστέρια περιμένοντας ανάσταση; Οι άνθρωποι, τρεις; Έχω τρεις μέρες να σού χαρίσω. Κάνε το Θαύμα σου.

Ξέμεινα από φωνή, από σπίρτα, από ψιλά, από Ψυχή. Άσε με να πω τα κάλαντα σαν πεφτάνθρωπος που πέφτει από το σύννεφο στο χώμα και σαν θα με βλέπεις να διασχίζω το μοιραίο τόξο της πτώσης μου κάνε  μία ευχή:

Αύριο, στην πρώτη καθημερινή να έχω τη δύναμη να σ' αγαπήσω από την αρχή, Κοριτσάκι. Σαν μόλις να γεννηθήκαμε δίδυμα πεφταστέρια. Εγώ Καλικάτζαρος κι Εσύ Αγγελάκι. Εγώ να ροκανίζω τη Ζωή σου κι Εσύ να με συγχωρείς που δε συμβιβάζομαι. 

Γέννηση

Όσο κρυώνει ο καιρός

ρίξε φωτιά στο χαμόγελό σου

ψύχεται η Ψυχή του Ανθρώπου.

Πεθαίνουν τα όμορφα έμβρυα 

στην παγωνιά.

Μένει άδειο το διαμέρισμα του έσω κόσμου

και οι τοίχοι μαραζώνουν από θλίψη.

Δε βοηθά ο συνωστισμός.

Θέλω να κλείσεις την πόρτα

έρχεται κρύο από έξω.

Οι άνθρωποι που μας αγαπούν

θα σκάψουν αν θελήσουν να μας φτάσουν.

Κλείδωσε

και ρίξε τον εαυτό σου στη φωτιά

χρειάζεται ζέστη η ζωή μας.

Έλα να κάνουμε ένα παιδί

σ' αυτό το λευκό δωμάτιο αυτού του ποιήματος

το δίχως ηλεκτρικό

που βρίθει από δισταγμούς 

κι ανθρώπινη αγωνία.

Έλα να κάνουμε ένα παιδί

να έχει ένα λόγο η ύλη

να αγαπήσει τον εαυτό της

να αποκτήσει λόγο ύπαρξης 

η αιωνιότητα των λέξεων

να θέλει να παραμείνει ζωντανή η φλόγα

να έχουν ένα λόγο να σμίγουν οι τοίχοι

αγκαλιάζοντας τις ζωές μας

που δεμένες σκαρφαλώνουν στα χρόνια.

Στην κορυφή αυτού του έπους

θα γεννήσω το γιό σου

θα σού μοιάζει

θα είναι ο παιδικός ήρωας 

που δεν είχες ποτέ

θα κρατά τη σπίθα που χρειάζεται το χαμόγελό σου

για να μείνει αναμμένο

όταν τ' άστρα θα έχουν πια χαθεί.

Μη χαϊδεύεις την κοιλιά μου.

Δε θα νιώσεις το σκίρτημα.

Άπλωσε την παλάμη σου στην καρδιά μου.

Εκεί κυοφορώ το παιδί μας

με κείνη τη συναισθηματική νοημοσύνη 

των ευαίσθητων ανθρώπων

γεμίζω τις φλέβες του.

Σ' αυτή τη γωνιά που ονομάζω παράδεισο

μακριά από τα βλέμματα

γεννώ έναν μύθο

και είναι στο χέρι σου να του δώσεις ζωή.

Δεν προσκυνώ βασιλιάδες ούτε θεούς.

Υποκλίνομαι περήφανα

στην πιθανότητα το Αδύνατο

να γίνει Δυνατό

κι αν νιώθεις δεν μπορείς

εγώ μπορώ να σε κάνω να πιστέψεις..

Όταν θα 'ρθεις

          

        

 Όλοι οι προς μελοποίηση στίχοι μοιάζουν παιδικές προσπάθειες να χωρέσεις την αλήθεια σου σε μία χούφτα λέξεις..

(Η Άννα Αδαμοπούλου έχει τους στίχους στα χέρια της για μελοποίηση..)

-----------------------------------------------

Πλάθω τον κόσμο για όταν θα ‘ρθεις

δεν ακουμπάει την αλήθεια κανείς

είμαστε μόνοι στο πλάνο αυτό

όταν θα έρθεις, Εσύ κι Εγώ.

Δε θα σε ψάξω σε επίσημα μέρη

ο Έρωτας χόρτασε φεγγάρι κι αστέρι

θέλει σκοτάδι και φώτα σβηστά

θέλει μια νύχτα με βαθιά μυστικά.

Κεντάω το μαύρο λινό φόρεμά μου

πάνω στα άγρια, τρελά όνειρά μου

σκαρφαλώνω, όροφος τελευταίος

θα ‘ναι θάνατος ή Έρωτας μοιραίος.

Σε θέλω ανάμικτο. Κεντρί και μέλι.

Να ‘χει η Ψυχή μου λόγο να θέλει

αιώνια να μένω στο δωμάτιο αυτό

μια σταλιά χώρος, βασίλειο σωστό.

Θα έχουμε στους τοίχους παράσημα μαχών

ψίθυροι, κραυγές, λόγια των ψυχών

και τα σώματά μας στο κέντρο του κύκλου

οι σκιές τρελές, λάδι θα τους ρίχνουν.

Κι όλα μια φωτιά στην ήσυχη πόλη

γύρω μας νεκροί, υπνοβάτες,  όλοι

απομείναμε εμείς, σώσε με να σε σώσω

αγάπησέ με, πριν με σκοτώσω.

Άπλωσε χαλί μου τα ξερά τα χόρτα

στέκομαι με σπίρτο και φωτιά στην πόρτα

δε θ’ αγαπηθούμε όπως όλοι οι άλλοι

να ‘χεις ετοιμάσει βαλίτσα μεγάλη.

Θα αναστηθούμε στην αντίπερα όχθη.

Θα ψαρεύουμε με τεράστια απόχη

Εγώ την Ψυχή σου, Εσύ τη δική  μου

θα ‘ναι η Ζωή σου, Μωρό μου, Ζωή μου.

Θα με χορταίνεις με σάρκα και αίμα

θα σε χορταίνω με παλμούς στη φλέβα.

Μία αιωνιότητα οι μικρές στιγμές μας

ορατές στο απέραντο γυαλίζουν οι σκιές μας.

Κι αν κάπου θα υπάρχουμε αιώνες μετά

θα ‘ναι στο αγκάθι που τη σκέψη τρυπά

και φυτρώνει όνειρο στων ανθρώπων τον ύπνο.

Εκεί πάντα θα ‘ρχομαι να σε βρίσκω.

Εκεί που γεννιέται ο σπόρος της τρέλας

ο Έρωτας καλπάζει άγριος αέρας

σαρώνει το σύμπαν το καλοφτιαγμένο.

Εκεί πάντα θα σε περιμένω.

Μην αργείς, αγριεύει ο καιρός

Υψώνονται κτίρια, πόλεις, γκρεμός

στενεύει ο χώρος, κελί φυλακής,

όσο  αργείς, πεθαίνω  νωρίς

κι αν ζωντανεύω κάθε πρωί

είναι γιατί σ’ αγαπώ σαν Τρελή.

Πλάθω τον κόσμο για όταν θα ‘ρθεις

δεν ακουμπάει την αλήθεια κανείς

είμαστε μόνοι στο πλάνο αυτό
όταν θα έρθεις, Εσύ κι Εγώ.

 -----------------------------------------------

Μονόλογος ενός commando

Μονόλογος ενός commando, Φιλοξενία του άρθρου στην Εκπαιδευτική Πύλη alfavita.gr

Το σχολείο μου είναι μικρό. Γυμνάσιο με 6 τμήματα σε επαρχιακή ζώνη. «Παιδιά θηρία» θα σκεφτείς και δε θα έχεις άδικο! Είναι φορές που το εγχείρημα να μπεις μέσα στην τάξη και να κάνεις μάθημα μοιάζει σαν αποστολή commandos.

Αποστολή Νο1: Διαχείριση της τάξης. Άθλος! Θα πάρει χρόνο. Θα σού εξαντλήσει τις δυνάμεις. Θα σού απορροφήσει την ευρηματικότητα.

Αποστολή Νο2: αν σού έχει μείνει ενέργεια, ήρθε η ώρα να διδάξεις το γνωστικό αντικείμενο, στο χρόνο που θα επιτύχεις να διαρκέσει η επίτευξη της αποστολής Νο1. Μόλις λήξει ο χρόνος θα είναι αργά να εντρυφήσεις σε νέους ορισμούς, νέα πειράματα, πόσο μάλλον σε μεταγνώση.

Αποστολή Νο3: αν στην προσπάθεια των δύο προηγούμενων αποστολών δεν κατάφερες ν’ αγγίξεις το στόχο, η τρίτη  και τελευταία σου αποστολή είναι να βγεις σώος από αυτήν τη διδακτική ώρα, με ψυχικά αποθέματα για την επόμενη ώρα, που θ’ ακολουθήσει.

Οι συνάδελφοι κοιτάζουν το πρόγραμμά τους. Όποιος ετοιμάζεται να μπει στην αίθουσα του Β2 βγάζει έναν αναστεναγμό απόγνωσης, αποπειράται να ορθώσει το ανάστημά του ανακτώντας την αυτοπεποίθησή του πως ως καθηγητής μπορεί να τα βγάλει πέρα με 16 ατίθασα παιδιά και προχωρά στο πεδίο της μάχης.

Πέρσι τα μικράκια μας ήταν πρωτάκια. Στον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε μέτρησα τις ώρες που κατάφερα να κάνω ολοκληρωμένο μάθημα στο εργαστήριο πληροφορικής. Ελάχιστες.

Αυτό το τμήμα όντως έχει κάποιες ιδιαιτερότητες που καλείται ο καθένας να αντιμετωπίσει. Δεν έχουν μάθει να λειτουργούν δεμένοι, ως ομάδα. Δεν έμαθαν να σέβονται ούτε τον καθηγητή, ούτε το συμμαθητή τους, μα ορισμένες φορές θα έλεγες πως δε σέβονται ούτε τον εαυτό τους, καθώς  γίνεσαι μάρτυρας περιστατικών που οι ίδιοι προσβάλλουν, με ένα παράξενα αστειευόμενο ύφος, τον ίδιο τους τον εαυτό. Μοιάζει σαν να υποτιμούν τις ικανότητές τους και να θέλουν να προσελκύσουν την προσοχή επιλέγοντας τους πιο λάθος τρόπους. Ρίχνω το φταίξιμο στους γονείς. Μα 12 χρόνια, δεν έχουν  μάθει τρόπους συμπεριφοράς σ’ αυτά τα παιδιά; Και μ’ αυτές τις προϋποθέσεις καλείται ο καθηγητής να μπει μέσα στην τάξη να διδάξει μαθηματικά, αρχαία, ιστορία, κ.α.

Συσκέφτομαι μόνη μου. Ο δικηγόρος του διαβόλου είναι πάντα μέσα στο μυαλό μου: «Δε θα σώσεις εσύ τον κόσμο. Κάνε το μάθημα που ξέρεις και όποιος θέλει ας προσέξει να μάθει! Δεν είναι ευθύνη σου να ψυχολογήσεις τον κάθε μαθητή. Εξάλλου, σκέψου, πόσα λάθη μπορείς να κάνεις και να κατηγορηθείς και να βρεις και τον μπελά σου. Μία χρονιά ακόμη είναι. Θα  περάσει! Κι από την άλλη, σκέψου, πόσες εναλλακτικές νομίζεις ότι έχεις; Σχεδόν καμία! Δηλαδή τι σκέφτεσαι; Να αλλάξεις όλον τον προγραμματισμό της ύλης σου για ένα τμήμα ασυμμόρφωτων παιδιών; Να ακολουθήσεις μία οδό που δεν ξέρεις καν πού θα σε βγάλει; Το κλασικό σου μάθημα είναι εγγυημένο και σε έχει κατοχυρωμένο. Οι κανόνες και οι νόμοι είναι σαφείς. Όποιος παρεμποδίζει το μάθημα αποβάλλεται με ωριαία και με τον εκφοβισμό οι υπόλοιποι λουφάζουν στη θέση τους και έστω προσποιούμαστε πως όλα κυλούν ρολόι. Εγώ παραδίδω. Και τα παιδιά προσποιούνται πως καταλαβαίνουν, ή απλώς γέρνουν αφηρημένα στο θρανίο και δεν ενοχλούν κανέναν. Είναι ένα κέρδος κι αυτό. Δε νομίζεις;»

Ο δικηγόρος του διαβόλου ξέρει πως κι εγώ όταν ήμουν μικρή ήμουν ένα παιδί που αμφισβητούσε έντονα τις αυθεντίες των γονιών και των δασκάλων. Ξέρει πως πάρα πολύ συχνά μπαίνω στη θέση αυτών των ατίθασων πιτσιρίκων και προβληματίζομαι: ΓΙΑΤΙ δεν μπορώ να προσελκύσω το ενδιαφέρον τους; Τι πρέπει να αλλάξω; Τι θα ήθελα εγώ αν ήμουν στη θέση τους;

Το νιώθω πως αρχίζω να ξεβολεύομαι. Αυτά τα θηρία με βάζουν σε άλλη τροχιά! Αντί να τους επηρεάσω εγώ, με σπρώχνουν αυτά. Η Χάρις Κατάκη στο «Ήρεμο Φίδι του Θεού» ερμηνεύει τις αποκλίσεις της συμπεριφοράς ενός νέου με τη Συστημική Θεωρία. Ο κάθε νέος που παρουσιάζει μία προκλητική συμπεριφορά είναι ο γενναίος που έχει το θάρρος να μας χτυπήσει το καμπανάκι πώς στο σύστημα/στην ομάδα όπου εντασσόμαστε ΔΕΝ κυλούν όλα ρολόι, όπως θέλουμε να δείχνουμε. Ο νέος μάς προκαλεί να παραδεχτούμε όλα όσα δεν πάνε καλά και να τα αλλάξουμε. Και ναι, ΔΕΝ είναι συμβατό με τις ανάγκες της κάθε νέας γενιάς να διδάσκω το ίδιο γνωστικό αντικείμενο χωρίς παραλλαγές, χωρίς προσαρμογές, χωρίς ψυχή συγχρονισμένη με τις ανησυχίες των παιδιών  μου.

Στο Β2 διδάσκω από πέρσι. Πληροφορική και  μαθηματικά. Αν το Β2 δεν  έμαθε να λειτουργεί ως ομάδα, φταίω εγώ. Αν δεν κατάφερα να τους διδάξω να σέβονται τον κάθε συμμαθητή τους που παίρνει το λόγο να μιλήσει, φταίω εγώ. Αν έμεινα μόνο στις πράξεις  με θετικούς κι αρνητικούς αριθμούς, χωρίς να τους διδάξω -στο βαθμό έστω που μου αναλογεί- το Μεγάλο ΣΥΝ των Αξιών της Ζωής, φταίω εγώ.

Θα μου πείς, το κράτος σε πληρώνει για εκπαιδευτικό ειδικότητας ΠΕ19. Πόσους ρόλους νομίζεις μπορείς να αναλάβεις; Δε φτάνει που ξαφνικά διδάσκεις και μαθηματικά, θέλεις να το παίξεις και ψυχολόγος!

Και πάλι, ξυπνώντας το δικό μου ατίθασο κοριτσάκι, που το κουβαλάω μέσα μου από το δημοτικό, θα απαντήσω πως ΔΕ χρειάζεται να είμαι ψυχολόγος για να πλησιάσω τα παιδιά μου. Αρκεί αυτό το μαγικό:  να τα νιώσω παιδιά Μου. Να τους δείξω ότι νοιάζομαι. Να μάθω τι συμβαίνει πίσω από τη βιτρίνα του  ατίθασου κι απροσάρμοστου μαθητή. Να έρχεται ο γονιός του κάθε παιδιού μου να ρωτήσει για το παιδί του και, όπως ο Μάνατζερ του Ενός λεπτού (Kenneth Blanchard, Ph.D. Spencer Johnson, M.D. – Εκδόσεις Κλειδάριθμος), να έχω ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ να πω για το  κάθε παιδί. Κρατώ το γεγονός πως ο Φώτης (που έχασε τη χρονιά του πρόπερσι) έχει πάρα πολύ καλή στρατηγική στο σκάκι, άρα έχει μαθηματική σκέψη, την οποία πρέπει να του μάθουμε να αξιοποιεί και σε άλλους τομείς της ζωής του. Αυτό το παιδί είναι η αφορμή να διδαχτούμε νέα μαθήματα ζωής. Ποιος θα εγγραφεί στην τάξη;

Αυτό προϋποθέτει από μέρους μας παρατήρηση, επεξεργασία, θετική παρέμβαση, επινοητικότητα στο να εξελίξουμε τα θετικά στοιχεία του κάθε παιδιού, πολύτιμο χρόνο, διάθεση εαυτού και τη γενναία απόφαση να συνδυάσουμε τη διδακτέα ύλη με τους νέους στόχους που άπτονται των Αξιών Ζωής και της συμπεριφοράς του ατόμου, ώστε να εξελιχθεί σε έναν χρήσιμο και ευτυχισμένο άνθρωπο.

Το πιο ζωηρό τμήμα του σχολείου μας είναι το Β2. Το τμήμα σε προκαλεί: να μείνεις στα ίδια ή να αλλάξεις νοοτροπία και συχνότητα. Να αναπροσαρμοστείς.

Θα πάρεις την απόφαση να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου;

Όλοι επιθυμούμε να διδάξουμε σε άριστους μαθητές για να κλέψουμε λίγη από την καταξίωση που θα γνωρίσουν στο μέλλον. Όμως, η αληθινή πρόκληση είναι αυτή που διατύπωσε ο Αλεξάντερ Νιλ:

«Ευχαριστιέμαι να γίνονται ευτυχισμένα και να περπατάνε με ψηλά το κεφάλι παιδιά που τα γνώρισα δυστυχισμένα, γεμάτα μίσος και φόβο. Το αν θα γίνουν καθηγητές πανεπιστημίου ή υδραυλικοί, δε με νοιάζει»

Και υπάρχουν  παιδιά σήμερα, όπως υπήρχαν και πάντα, που βιώνουν καταστάσεις ζωής που υπερβαίνουν τις παιδικές αντοχές τους. Δεν μπορούμε να λύσουμε ανάλογα προβλήματα, όμως μπορούμε να δείξουμε και να διδάξουμε αγάπη. Και αυτό δεν προϋποθέτει να έχουμε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Αγάπης. Προϋποθέτει να θυμηθούμε πως κάθε δάσκαλος είναι κι ένας δεύτερος γονιός, ειδικά στο παιδί που το έχει ανάγκη και ξεσπά αντιδρώντας σε όλα.

Είναι φορές που η Αποστολή έχει πετύχει πριν καν τεθεί στην πράξη.

Αποστολή Νο4:  θα ενσωματωθώ σ’ αυτήν την παράξενη ομάδα του Β2 και θα αλλάξω, προσπαθώντας να μάθω και να διδάξω νέους τρόπους επικοινωνίας, δημιουργικότητας και ανθρώπινης επαφής μέσα στην τάξη.

Παυλίδου Κάκια

ΠΕ19 – ΠΕ12.05

Απώλεια μνήμης

Mind Blowing Surreal Digital Paintings

by American Artist Jeffrey Smith - Ascending Storm

Δε θυμάμαι το όνειρο

που είδα χθες

κι έρχονται στιγμές

που ξεχνώ

κι όλα όσα έχω ζήσει,

σαν να έχω έρθει 

από το πουθενά

να χαράξω τ' όνομά μου

στη διεύθυνση 

αυτού του σπιτιού

που νιώθω δε μου ανήκει,

μα ούτε τ' όνομά μου θυμάμαι

και όμως, έτσι, 

δίχως μνήμη 

υπέροχα ζω

κι αισθάνομαι

γιατί υποψιάζομαι

πως η μνήμη

υπάρχει κυρίως 

να καταγράφει χρέη

να ενισχύει την απώλεια

να διατηρεί την ταυτότητα

που σε διαφοροποιεί από τους άλλους

και πάντα, μα πάντα

η μνήμη ξεχνά

να ζήσει το τώρα.

Όχι, δε γράφεται έτσι το ποίημα!

My picture is writing it's poem right here:

https://hiveminer.com/Tags/surreal%2Ctornado

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Ελίσσεται τόσο όμορφα
μέσα στο πέπλο του ανέμου
με τις εισπνοές της κόμπους σφιχτούς
σε σκοινιά ασφαλείας
που την προφυλάσσουν από την κριτική σας.

Πιο όμορφα απ' όλους τους καταδικασμένους
φορά τις χειροπέδες της
κι απ' όλους τους νεκρούς
με μεγαλύτερη συνέπεια ανασταίνεται.

Κεντά λουλουδάκια
στο δέρμα γύρω από το στόμα της
και δένει χαρταετούς στο λαιμό της
να μοιάζει πως αυτοκτονεί
κρεμασμένη από ένα πέταγμα.

Διαστροφικά χορεύει το μπλουζ
αγκαλιάζοντας τον εαυτό της
και μαχαιρώνοντας την πλάτη του.

Ήθελε αμέτρητα ακανόνιστα πλακάκια
να τρέχει αποφεύγοντας τις γραμμές.
Άπλωσε ατελείωτα ακανόνιστα ποιήματα
να σκοντάφτει αποφεύγοντας τις ρίμες.

Ένιωθε ξεχωριστή.

Ίσως και να ήταν
στο βαθμό που είναι όλοι
τη στιγμή που στέκονται γυμνοί
στο καθρέφτη με τις αλήθειες τους
ψεγάδια, ρυτίδες, στραβά δόντια,
ψυχή ασιδέρωτη
ζωή τσαλακωμένη.

Ο χαρταετός σφίγγει στο λαιμό
και αντί για βοήθεια
εκείνη απαγγέλει τη ζωή της
σαν ποίημα,
νεράκι που το ξέρει
απ' έξω κι ανακατωτά.

Μα έτσι
δε δημιουργείς
απλά αναπαράγεις την προσευχή
σ' ένα θεό που αρνείται να υπάρξει.

Το ποίημα είναι ποίημα
όταν δεν υπάρχει χρόνος για απαγγελία
ίσως, ούτε χρόνος για συγγραφή.

Αγκαλιάστηκε ξανά.
Αφέθηκε στα χέρια της
που την ξέρουν καλύτερα απ' όλους.

Χόρευε μόνη της
κι όσο χόρευε
οι λέξεις δεν τελείωναν ποτέ
τα ποιήματα στρώνονταν
το ένα δίπλα στο άλλο
κι ο δρόμος της κόντευε να φτάσει
το πέταγμα του χαρταετού
που την έπνιγε.

Στον πνιγμό
δεν υπάρχει χρόνος
ούτε για απαγγελία
ούτε για συγγραφή.
Μόνο χρόνος
για να Λύσεις το Γρίφο σου.

Ματωμένα σύμβολα

Η εικόνα μου προσκυνά τον εαυτό της εδώ:

http://rebloggy.com/post/hair-eyes-white-skin-neck-surreal-blond-pale/74983614275

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Πολλοί προσκυνήσαν το λευκό λαιμό της

φιλήσαν το φυλαχτό

που κατά καιρούς 

κρεμούσε στην αλυσίδα της.

Ένα σταυρό,

τα χρόνια που πλανευόταν

απ' τους αγγέλους.

Μία σημαία,

τις εποχές που ήθελε να ανήκει.

Ένα σφυροδρέπανο,

τους καιρούς που διψούσε για επανάσταση.

Μία πεντάλφα,

όταν οργισμένη ξεπερνούσε τα όρια.

Όλα σύμβολα ματωμένα

χόρευαν πάνω στους νεκρούς

που τα ανέδειξαν

και το ασήμι τους 

πότιζε με κόκκινες λίμνες

το λακκάκι του λαιμού της.

Όταν ολοκλήρωσαν το έργο τους

οι προσκυνητές

είχε μία ανίατη πληγή στο λαιμό

κι ένας λυγμός κρεμόταν 

απ' την αλυσίδα της.

Αναλογίστηκε τις διαδρομές

που διέσχισε η πίστη της

και προδομένη από τον εαυτό της

αναζήτησε ένα σύμβολο δικό της

που δε ζητούσε αίμα

για να καταξιωθεί

ούτε οπαδούς

για να κυριαρχήσει.

Πέθανε με γυμνό λαιμό

αόρατο να κρέμεται 

απ' την αλυσίδα,

φυλαχτό της,

το παιδικό Εγώ της.

Στρατιώτης

Όλοι κυνηγούσαν το στρατιώτη

αθώος ή ένοχος

είχε στραμμένο πάνω του

ένα δάχτυλο, μία κάννη

ενός ανωτέρου 

ενός εχθρού

ενός καταδότη

του ίδιου του εαυτού του

και πάντα 

λίγο πριν πιαστεί

πριν ξυπνήσει απ' τον εφιάλτη

της μάχης 

αμυδρά διέκρινε στο βάθος

τη φιγούρα μιας Μάνας

που ζαρωμένη άπλωνε το χέρι

άρπαζε τον τρομαγμένο άνθρωπο

και τον έκρυβε πάλι στην κοιλιά της

να τον ξαναγεννήσει αργότερα

όταν οι πόλεμοι θα 'χουν τελειώσει

και σαν έφτανε κείνη η μελλοντική στιγμή

ήταν ο ίδιος ο τοκετός

ο πρώτος πόλεμος 

ο γιος αποχωριζόταν τη Μάνα

και ριχνόταν ξανά στην άγρια μάχη

της επόμενης ημέρας.

Άγριος Παράδεισος

I borrow my picture from here:

https://fineartamerica.com/featured/surreal-light-painted-forest-sven-brogren.html

Οι μέρες μας απρόβλεπτες
ξημερώνουν σκαρφαλωμένες
πάνω από τον κόσμο
κατάματα στο πρώτο φως
που τυφλώνει
κι οι νύχτες μας ασυμβίβαστες
ξενιτεύονται
πέρα απ' τους ανθρώπους
κι ανταμώνουν στο σκοτάδι
τους ιθαγενείς εαυτούς μας
κι εγώ που διέσχιζα ερήμους
χωρίς μία στάλα νερό
αναβλύζω πηγή μέσα στα χέρια σου
κι εσύ που είχες ένα θεό να πιστεύεις
υποκλίνεσαι με κατάνυξη
στο ζεστό καρβέλι ψωμί μου
ψυχή και σώμα μου
καθώς το εκκρεμές στον τοίχο
δανείζει τα λεπτά του στο μέλλον
και χρεώνει τα δευτερόλεπτά του στο παρελθόν
καταργώντας το μέτρημα,
την αρχή και το τέλος,
κι αντικαθιστά
την εναλλαγή μέρας νύχτας
με το ρυθμό που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου
σαν όλα να υπήρχαν από πάντα
συμπυκνωμένα σ' αυτό το παρόν μας
μέσα στο βλέμμα σου
που με διασχίζει σαν ποτάμι
βυθίζοντας το τοτέμ μου
στα μυθικά βιβλία των τρελών
όπου θεός, θηρίο κι άνθρωπος
σιαμαίοι
υμνούν τον Άγριο Παράδεισο
που 'χεις φυτέψει με τα χέρια σου
πάνω στη Γη μου.



-----------------------------------------

Κορδέλα

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Μία κορδέλα

ξέφτι

προεξέχει από το σώμα μου

σαν παρανυχίδα της ψυχής μου

και δεν έχω στόμα 

να την κόψω με τα δόντια

δεν φτάνουν τα χέρια μου 

στη ραχοκοκαλιά

να την ξηλώσω

κι ανεμίζει άγρια

σαν φίδι

που πιάστηκε σε νύχια αετού

και παλεύει να ξεφύγει.

Με την κόψη του ματιού

αγγίζω την άκρη της

μετρώ τα λέπια και τα πούπουλα

και υπολογίζω τα χρόνια

της πάλης.

Πόσο περιποιημένα
και καλοχτενισμένα
τα κορίτσια που πιστεύουν στο Θεό
που υπακούν στο δάσκαλο.
Πόσο καθαρά δάχτυλα
σταθερές γραμμές
ισορροπημένες αποχρώσεις
στα μάτια, στα μαλλιά, στο δέρμα.
Με σεβασμό ραμμένα υφάσματα
ντυμένα τα κορμιά τους
κι η ψυχή
μήτε που το συζητά να κρεμαστεί
απ' την κλωστή
που ξηλώθηκε απ' το κορμί τους,
απ' τη λέξη
που τεντώθηκε στο μυαλό τους.
Δεν ξηλώνονται.
Δεν τεντώνονται.
Δεν μπλέκονται τα μαλλιά τους
στα νύχια του αετού.
Είναι σεμνά θηλυκές
απ' την αρχή ως το τέλος.

Η κορδέλα μου
φτερουγίζει  και τρέμει.
Διαρρέεται από την επιθυμία μου
για μεταμόρφωση.
Ο αετός κομπιάζει
φρενάρει στον αέρα
την ύπαρξή του,
σαν να νιώθει πως ετοιμάζομαι
να μπω στο σώμα του.

Και το επιχειρώ.
Για κείνο το κοριτσάκι

που με κοιτάζει με κομμένη την ανάσα

από το μπαλκόνι του..

όπου δένοντας κάθε πρωί 

την κορδέλα στις πλεξούδες του

ονειρεύεται ράμφος και νύχια

λέπια και ουρά

να υψωθεί πιο πάνω απ' το ρόλο της
ενσαρκώνοντας το Άπιαστο
που της δίδαξαν να θαυμάζει.

Υιοθετώντας κάθε εγκατάλειψη

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Υιοθετώ
όσα εγκατέλειψες.
Φτιάχνω τεράστια οικογένεια
απ' τα ορφανά σου είδωλα
τους παιδικούς σου εαυτούς
τα όνειρα που δεν κυνήγησες
τις σκέψεις που γέννησες
κρυμμένος στη γωνία
της αυτοτιμωρίας
και τις εγκατέλειψες
σαν βγήκες στο φως.


Κρατώ με τρυφερότητα
τα σπασμένα σου παιχνίδια
όλα τα παζλ
που τους λείπουν κομμάτια
και τη στιγμή που
εγκαταλείπεις τον εαυτό σου
τον φιλοξενώ στο σπίτι μου
και σε περιμένω
γνωρίζοντας πως
Εσύ που εγκαταλείπεις
έχεις πιο μεγάλη ανάγκη από αγκαλιά
παρά ο εαυτός σου που εγκαταλείφθηκε.




---------------------------------------------------------------
Στην κυρία Χρυσάνθη, που αγωνίζεται ακολουθώντας την καρδιά της.

Τζογαδόρος

Ένας Τζογαδόρος

προκλητικά αναιδής

έχει πάρει αυτό το ζάρι 

στο χέρι του.

Κάνει τα μαγικά του

κι έπειτα 

εκσφεντονίζει τη Γη

στο μαύρο συμπαντικό της σεντόνι. 

Χύνονται οι θάλασσες 

γεμίζει ο γαλαξίας αλμύρα

και ψάρια που σπαρταράνε,

ψυχές ξεθεωμένες

αρπάζονται απ' τους βράχους.

Στις πιθανότητες 

μία σύγκρουση με την αντιύλη 

αυξάνει το κέρδος του στοιχήματος

και στο μεταίχμιο της αγωνίας

ο Τζογαδόρος

ποντάρει όλο του το βιός

-την Ύπαρξή του-

στην εκ νέου επιβίωσή μας.

Το μπλουζ των τρελών

Ένα μπάσο απομακρύνεται
στο βάθος του χρόνου
και σαν κύμα επιστρέφει
ο ήχος του ξανά
στο σημείο που υπάρχω
δίνοντας ρυθμό στην πορεία μου
σαν βήμα εσωτερικότητας
που ισορροπεί στις αρτηρίες
στις φλέβες
στα νήματα της σκέψης
μ' έναν αντίλαλο που βαθαίνει
και με ξετυλίγει προς τα μέσα.

Θροΐζουν τα αιμοσφαίρια
κλιμακώνοντας το συγχρονισμό
ζωής χρόνου
καθώς παύσεις από αμυδρό φόβο θανάτου
σποραδικά
διακόπτουν το φως
τον παλμό
και τη μελωδία.

Ο καιρός γρατζουνά με κενή σιωπή
και με θόρυβο.
Τσαλακώνει το χαρτί
το δέρμα
το ημερολόγιο της ζωής μας.

Παλεύω κόντρα.

Η μητρική μου γλώσσα μικρή
δε χωρά όλ' αυτά που χορεύω μέσα μου
μιλώ πια με τα μάτια
κι αν κοιτάξεις από τη χαραμάδα της πληγής μου
μιλώ πια με το αίμα.

Ανεμίζω τους άγραφους στίχους μου
στο μικροδιάστημα που μας χωρίζει
την ώρα που τυλίγεις τα χέρια σου στη μέση μου
και με συνοδεύεις στο μπλουζ των τρελών
που γράφουν τραγούδια
στα συρματοπλέγματα αυτού του κόσμου
με νότες από αποδημητικούς εαυτούς
σε κενές ώρες επίγειου θανάτου.

Με κρατάς ζωντανή
και σε χορεύω ως το θάνατο.



-----------------------------------

Χορός

My picture enjoys dancing here:

https://flavorwire.files.wordpress.com/2012/10/csb9q.jpg

Δε θυμάμαι πώς βρέθηκα
σ' αυτόν το χορό
των επιτηδευμένων διασημοτήτων
των ανώνυμα επωνύμων
με τα ταμπελάκια καρφιτσωμένα
στο πέτο
να διδάσκομαι ταχύρυθμα τα βήματα
δίχως να προφταίνω να αφομοιώσω
τη μουσική.

Σας παρακαλώ
αφήστε με για λίγους αιώνες
εδώ, στη γωνιά μου
να ενσωματωθώ με τη μελωδία
να με απορροφήσει ο ρυθμός
μέχρι να γίνουν όλα μουσική
και ν' αρχίσει το σώμα μου
μόνο του να χορεύει
ξετυλίγοντας την κίνησή του
στο χωματόδρομο της δικής μου ιστορίας.

Επίθεση

My picture is getting asleep in here:

https://favim.com/image/15433/

Όσο κοιμάται ο Δαίμονας

η Ψυχή σου τρέμει.

Ξύπνησέ τον λοιπόν

για να μπορέσεις 

να τον νικήσεις.

Η επάρκεια μιας σταγόνας

Θα ΄μαι κλειδωμένη
κι όταν θα πεθυμώ θάλασσα
θα μου ζωγραφίζεις μία μολυβένια σταγόνα
να βουτώ
να πνίγομαι
να βουλιάζω στο μαύρο του γραφίτη
να μην υπάρχει βυθός ή βράχος
ούτε ακτή κι ουρανός
μόνο ένα εκτυφλωτικό λευκό
και μία πιτσιλιά  γλυκό μαύρο
και θα πρέπει να ντυθώ το αίμα μου
για να με ξεχωρίσεις
σαν μπεις αναπάντεχα στο δωμάτιο
κι έρθεις να με σώσεις
οδηγούμενος από την αλμυρή φωνή μου
που στάζει στο πάτωμα
αντηχεί στους τοίχους
υψώνει τη στάθμη της τρέλας μου
ως το ταβάνι της φυλακής μου
και ξεχειλίζει κάτω από το άνοιγμα της πόρτας
που υποκρίνεται πως με περιορίζει.

Υπόγεια γέφυρα

My picture enjoys the Miracle of Existence in here:

https://letvent.com/2014/01/18/surreal-photos-created-with-food-v/

Αδέσποτοι ας πάμε μια βόλτα

και πεινασμένοι.

Είχα φυτέψει λίγο γνήσιο εαυτό

στη ρίζα μιας λεύκας

πριν πιάσουν οι καταιγίδες

πριν κατολισθήσουν τα χρόνια

πριν διοριστούμε 

στην επιχείρηση ελεγχόμενων εγχειρημάτων.

Θα σκάψουμε βαθιά.

Όχι σαν παιδιά

το απαλό βρεγμένο χώμα.

Όχι σαν εργάτες

υπό την επίβλεψη και πίεση του επόπτη.

Θα σκάψουμε 

έξω από βαρέα κι ανθυγιεινά ωράρια 

τη χειραγωγημένη, άγονη γη

τη στειρωμένη σαν κατοικίδιο,

παρά τη θέλησή της,

με τα παιδικά μας σχέδια

βαλσαμωμένα έμβρυα

μέσα στις σάλπιγγες της άτεκνης Μάνας,

σαν φωνές άφωνου ανθρώπου

αντηχώντας στο μυαλό του

εκατομμύρια σκέψεις Ανθοφορίας

δίχως όμως μία λέξη 

ν' ανθίζει στη γλώσσα του

να αναρριχηθεί ως τον απέναντι

να γεφυρωθούν οι ανάγκες

κι οι αλήθειες.

Θα σκάψουμε το σώμα μας 

ως την Ψυχή.

Εμάς περιμένει η σκαπάνη.

Μη μου δείχνεις τ' άκαμπτα χέρια σου

τα καλομαθημένα

που ξέχασαν να οργώνουν.

Η υπόγεια γέφυρα

ανέγγιχτη κουρνιάζει

σ' αναμονή ανοικοδόμησης

κάτω από τα δωμάτια της Ζωής μας,

απ' τα περιποιημένα σοκάκια

αυτής της πόλη,

κάτω από το ιδρωμένο δέρμα 

των επιστρατευμένων υπερωριών μας.

Αδέσποτοι ας ξεκινήσουμε

και πεινασμένοι.

Όσο μεγαλύτερη η Ανάγκη,

τόσο  μεγαλύτερη κι η Θέληση 

για το Θαύμα.

Γυμναστήριο

Πειθαρχώντας
ακολουθείς τις οδηγίες.
Πληρώνεις γι' αυτό.
4 σετ επί 10
ή επί 12.
Προσαγωγοί,
απαγωγοί,
απαγωγείς,
κάποιος πάντα σε αρπάζει
κι αντί ν' αντισταθείς
υποκύπτεις σ' αυτό
που πασχίζεις ν' αποφύγεις.
Δέσμιοι όλοι
των δεσμεύσεών τους.

Οι κύκλοι γεγονότων
παιδεύουν το μυαλό
περισσότερο από τους μύες
κι η σκέψη εκγυμνάζει
τις επινοήσεις της,
ώστε στην επόμενη επανάληψη
να είσαι έτοιμος πια
ν' αποδράσεις.

Θ' αποδράσεις;

Δεν αρκούν
τα βάρη που σηκώνεις,
τα χιλιόμετρα που μετράς
γύρω γύρω όλοι
στο βρόγχο μιας θηριωδίας
ή μιας κατ' επανάληψη ευτυχίας.

Χρειάζεται να εναντιωθείς
στο πρόγραμμα
να νοθεύσεις την πρόβλεψη
να συστρέψεις τους κύκλους
να ξεκλειδώσεις το σώμα σου
να τεντώσεις τον Νου
έξω από το αλφαβητάρι των γυμναστών,
των ιατρών
και των δασκάλων.

Κι όταν θα βρεθείς μόνος σου
στην Αρένα
με τον Εαυτό σου απέναντι
να έχεις την τόλμη
να τον πολεμήσεις
με τα ίδια όπλα
με τα οποία κι αυτός
τόσα χρόνια σε κρατούσε
πειθαρχημένο
μπροστά σε όλες τις ανούσιες
επαναλήψεις της ζωής σου.

Απομακρυσμένη Σάλα

Η εικόνα  μου αναδίδει τη μυρωδιά και τη μελωδία της εδώ:

https://gr.pinterest.com/pin/342344009146712375/

Στο άνοιγμα της πόρτας

το περίγραμμα της Γυναίκας

μονογραμμικό

δε χωρά ν' απορροφήσει

ούτε εισπνοή, ούτε αγάπη

ούτε θυμό, ούτε ευδαιμονία.

Δεν παραπλανεί

ούτε εγγυάται 

μόνο καλωσορίζει

κι αποχαιρετά.

Όλα τα χιλιόμετρα

και τα χρόνια

που μεσολαβούν από το άνοιγμα της πόρτας

ως την Επίσκεψη

στο κέντρο της απομακρυσμένης Σάλας

περπατημένα ούτε μία φορά.

Θνητά βήματα λιγοψυχούν

στους διαδρόμους αυτού του λαβυρίνθου

στον περίβολο της έπαυλης

όπου οι μυρωδιές μεθούν το χώρο

χωρίς ν' αποκαλύπτεται 

ποιος μαγειρεύει

και πού.

Η βιβλιοθήκη υπόσχεται πλούσιο δείπνο

μα σερβίρει άδεια πιάτα

και πρέπει να τα γεμίσεις με την ευφυΐα σου

υπερβαίνοντας την ανθρώπινη κούραση.

Η μουσική που παρεισδύει

μέσα στις μυρωδιές

δε δυναμώνει ποτέ.

Σε υποχρεώνει να δαμάσεις 

το λαχάνιασμα,

την καρδιά σου,

το βουητό μέσα σου.

Ο συγχρονισμός σου σε προδίδει.

Θνητός Εαυτός

σε Μεγαλειώδες Πλάνο.

Αμείλικτος ο άδειος από παρουσία χώρος

σε εξοργίζει,

σε εξορίζει.

Ξαναβρίσκεσαι στο άνοιγμα της πόρτας.

Το περίγραμμα της Γυναίκας 

σε ξεπροβοδίζει

καθώς στην απομακρυσμένη Σάλα

το Σώμα της 

αναδίδει πιο έντονη από ποτέ 

τη μεθυστική μυρωδιά και τη μουσική του
καλώντας σε να επιστρέψεις
για εκείνη την Ουσία των πραγμάτων
που δεν κατάφερες ακόμη να γευτείς.

Ευκαιρία

Τιμητική Διάκριση στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης Καισάρεια Κοζάνης με θέμα "Το Ψωμί" (2017)

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Άσε με να ντυθώ εχθρός

να 'ρθω πεινασμένος

να σου ζητήσω ψίχουλα

απ' το ψωμί που δίνεις στα παιδιά σου

ζυμάρι απ' το ανάθρεμμα

που τα μεγαλώνει γενιές τώρα

να γίνουν άντρες

να πιάνουν τ' όπλο

να στοχεύουν τον άνθρωπο, στον κρόταφο

για να σώσουν τα χώματα 

που βγάζουν σιτάρι

για μια ιερή μπουκιά ψωμί.

Άσε με να ντυθώ εχθρός

να έρθω ηττημένος

να γυρέψω τον άγιο άρτο σου

να με ζυγίσεις στην χούφτα σου

που ζυμώνει τη μοίρα του ανθρώπου

να δεις αν κοστίζω περισσότερο από ένα καρβέλι

κι αν αξίζω μία θέση στο τραπέζι σου

την ώρα που απλώνεις την ευτυχία σου

σε μία φέτα ψωμί

κι ο Θεός ευλογεί το μαχαίρι

περιμένοντας να δει το χέρι σου

ν’ απλώνεται

προσφέροντας ένα κομμάτι

καλοζυμωμένου εαυτού

γεμάτου με σπόρους ανθρωπιάς.

Άσε με να ντυθώ εχθρός

να σου δώσω μία ευκαιρία

να ζυμωθείς άνθρωπος ξανά.

-------------------

Τιμητική Διάκριση στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης Καισάρεια Κοζάνης, με θέμα "Το Ψωμί"

Το δις εξαμαρτείν

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Σκύβαμε στην όχθη

οι φτέρνες διψούσαν πιο πολύ για νερό

γδαρμένες γλώσσες

σε  ένα φλύαρο λαχάνιασμα

φυγής.

Ο δρόμος

όταν φεύγεις

ποτέ στρωμένος,

πάντα γεμάτος χαλίκι κι αγκάθια.

Σαδιστικά μαστιγώνει το βήμα σου

αναγκάζοντάς σε να ομολογήσεις.

Θα το ξανάκανες το ταξίδι

ή εύχεσαι να είχες μείνει 

στην αχυρένια  καλύβα σου;

Λύκος δεν υπάρχει.

Εσύ κυνηγάς τον εαυτό σου

εσύ χτυπάς από έξω τις πόρτες

εσύ κρύβεσαι μέσα

εσύ πλησιάζεις το μούτρο σου στο τζάμι

εσύ το σκας από το πίσω παράθυρο

και παίρνεις και το δολοφόνο σου μαζί.

Είναι που είσαι συντροφικό ον

και δυαδικός

σαν δίδυμα γεννημένος

με μία σκιά

που άγρια σε καταδιώκει 

κάθε φορά που ομολογείς

πως κατ' επανάληψη καις το καλύβι σου 

και ξανακάνεις το ταξίδι

που κόστισε εκατομμύρια αστέρια

πολύτιμου ουρανού σου

και εξαιτίας του πλέον,

τυφλός, κινδυνεύεις

στον ορατό κόσμο

με μόνη ανάπαυλα

τη στιγμή που σκύβεις στην όχθη

ποτίζοντας τη σπίθα της Ψυχής σου
κι αναγνωρίζοντας τον εαυτό σου

στο καθρέφτισμα της σκιάς 

που αναδύεται απ' το νερό

που φουσκώνει.

Ροδιές

My picture enjoys the ride here:

https://gr.pinterest.com/pin/432204895461328008/

Το Αγόρι χορεύοντας
με τα πόδια εναλλάξ
συμπλέκτη γκάζι φρένο
αγριεύει το αμάξι του.
Οι ίπποι αφηνιάζουν
ενώ κρατάει κόντρα τα γκέμια.
Το αίμα τους
το αίμα του
σκαρφαλώνει στο φράγμα.
Η επιθυμία τους
η επιθυμία του
ακονίζεται στα εμπόδια.
Λύνει τα σκοινιά
η ταλάντωση τεντώνεται
ως την εκτόξευση.
Βγαίνει από το σώμα του
από το παρμπρίζ
απ' τα όρια
από την πλάνη
από το ποίημα
από τη φτιαχτή αλήθεια.
Συγκρούεται με τον κόσμο
κι αιμορραγώντας
δέχεται  ακούσια μετάγγιση.
Ομάδα αίματος μέσου φοβισμένου ανθρώπου.
Ενηλικιώνεται στο νοσοκομείο.
Σε κώμα.
Όταν ξυπνά
οι ροδιές έχουν ανθίσει στο οδόστρωμα
και το αυθεντικό του αίμα
γνήσιο ηδύποτο της ανταρσίας
θρέφει τ' άλογα των νέων μοντέλων
που μαρσάρουν κάτω από το πέλμα
ενός ακόμη Αντιρρησία
την ώρα που εμείς
αναπόσπαστοι
κυκλοφορούμε στη λωρίδα μας
ακούγοντας στο ραδιόφωνο
τους στίχους απ το τραγούδι
"Μην ενοχλείτε τον οδηγό"
και τ' αλογάκια μας υπνωτισμένα
φορούν ζώνη ασφαλείας
και χλιμιντρίζουν
"πότε θα φτάσουμε μπαμπά?"..








Κοιμήσου.. θα 'ναι μακρύς ο δρόμος..

                   

Μικροδιάφανο έντομο

Κι εγώ θα συνεχίσω να γράφω

γεμίζοντας σκόρπια τετράδια

κομμένων φύλλων

στοιβάζοντας τη φυλλοβόλα Ψυχή μου

στην αλφαβήτα

και διπλασιάζοντας το χρόνο μου

ζώντας σάρκινη στη γη

και άυλη στις γραμμές.

Θα συνεχίσω να υψώνω 

τον έναν πάνω στον άλλον

τους ορόφους του οικοδομήματος

γιγαντώνοντας τη σκιά μου

πάνω απ' το φωτεινό μου είδωλο

και καθώς θα ζωγραφίζω τη φιγούρα μου

στο κοντάρι της υπαρξιακής μου σημαίας

θα εμφανίζεται από το πουθενά

εκείνο το μικροδιάφανο έντομο

που δεν ξεπερνά το μέγεθος των γραμμάτων μου,

εύθραυστο σαν τη Ζώη μου,

και θα περπατά αμέριμνο 

πάνω στις γραμμές

διασχίζοντας τις προτάσεις μου 

σαν ρυάκια ρηχής ρυτίδας στο χαρτί

ενώ εγώ θα 'χω εναποθέσει

τόσο όγκο υδάτινης Ψυχής 

μέσα στις λέξεις μου

και φτάνοντας στο όριο της σελίδας

στα σαρκαστικά μου υψόμετρα

δε θα πέφτει στους γκρεμούς μου

πάντα θα βγάζει φτερά

φορώντας μέσα του το θαύμα

τούτο το εντομάκι.

Ίσα που φαίνεται με γυμνό μάτι

κι η διαφάνειά του 

προσβάλλει την εύθραυστη φύση μου,

το σάλτο του

προσβάλλει την ποιητική μου ορμή

και μ' αφήνει εμβρόντητη να γράφω

φτερά

να συλλαβίζω

φτερά

ενώ αυτό πετά ήδη 

πάνω από τους Ωκεανούς μου

τα Σεληνιακά μου τοπία

πάνω από τα σκόρπια φύλλα μου

την ίδια μου τη Ζωή

που την παίρνει ο Άνεμος.

ΜελοΠοίηση "Σκόνη"

Είναι υπέροχο να είσαι εκπαιδευτικός, ακριβώς γιατί μέσα από τις προσδοκίες των παιδιών έρχεσαι σε επαφή με τους παραδείσους που ετοιμάζονται να γεννηθούν.

Η Αδαμοπούλου Άννα ήταν μαθήτριά μου τη σχολική χρονιά 2002-03. Όταν πρωτοδιορίστηκα. Από τότε είχε αποφασίσει και στην ερώτησή μου για τις σπουδές των παιδιών η Άννα απάντησε "Θέλω να περάσω στη δική σας σχολή, κυρία". Έτσι κι έγινε. Μετά από χρόνια όταν τη συνάντησα μού είπε πως σπουδάζει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός  και Μηχανικός Υπολογιστών. Στην επόμενη συνάντησή μας, πάλι μετά από χρόνια, είχε ήδη πάρει πτυχίο, δούλευε πάνω στο αντικείμενο των σπουδών της και έμαθα πως παράλληλα ασχολείται με τη μουσική.

Παρόλο που τελειώσαμε την ίδια σχολή, οι δρόμοι μας οιυσιαστικά έσμιξαν ενώνοντας Μουσική και Ποίηση, καθώς η Άννα πήρε στα χέρια της κάποια κείμενά μου και προέκειψε το μελοποιημένο κομμάτι "Σκόνη" που με συγκίνησε διπλά: μία όταν γραφόταν από το χέρι μου, λέξη λέξη, και μία όταν το άκουσα μελοποιημένο με την έμπνευση της Άννας. Το κείμενο μεταμορφώθηκε μέσα στη μουσική και στη  μελωδική φωνή της Άννας και παίζει ήδη ως μουσικό χαλί της ανάρτησης!

Το κανάλι της Άννας στο YouTube είναι αυτό: Anna Adamopoulou  και περιέχει κι άλλες δικές της μελοποιήσεις.

Καλή ακρόαση, με τη φαντασία να κόβει τα σκοινιά των χαρταετών μας.

Μουσική και Ερμηνεία: Αδαμοπούλου Άννα
Στίχοι: Κάκια Παυλίδου
(C) Copyright 2017

Ενορχήστρωση: Αντώνης Κεραμιδάς
Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Αντώνης Κεραμιδάς

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Άννα Αδαμοπούλου: Ακουστική κιθάρα
Αντώνης Κεραμιδάς: Κιθάρες, Πλήκτρα

Φωνητικά: Μαρία Τσιόλη, Άννα Αδαμοπούλου

Σχέδιο με μολύβι: Ηλίας Καλαμαράς

ΣΤΙΧΟΙ
Είμαι στάχτη, σκόνη στο φως
Μες τα μάτια σου ίσκιος τυφλός
Του πεδίου η πολυχρωμία
Γκρίζο πλέγμα σε μια αταξία.

Μετέωρο κτίσμα στην άκρη του βάλτου
Με την ψυχή μου στα πρόθυρα σάλτου
Προς το κενό μιας αυθαιρεσίας
Σκίζω τα δόγματα κάθε αυθεντίας.

Πέφτω, τσακίζομαι, βουτώ στο αίμα
Μπροστά στα μάτια σου το γκρίζο πλέγμα
Κόκκινο άνθος του δειλινού
Μοσχομυρίζει στις σκιές του νου.

Η ανάσα πνίγεται μετά θεριεύει
Το εγώ μου λύνεται και αγριεύει
Παίρνει το τίποτα το αποθεώνει
Αξία μου δίνει κι ας είμαι σκόνη.

Τώρα λάμπω αμυδρά στο φως
Σκόνη, σκορπίζω, σαν χαρταετός
Στο ενθουσιώδες ανέμισμά μου
Λεύτερα είναι τα λυτά σχοινιά μου

Το παράπονο το παιδικό μου
Σκηνοθετεί κρυφά το θάνατό μου
Μια με λυτρώνει, με καταδικάζει
μα στο τέλος πάντα σφιχτά μ’ αγκαλιάζει.

Κυκλικά

Η πόρτα τρίζει μισάνοιχτη.

Στην κόψη ένας θησαυρός

ή ένας παράδεισος

και εσύ κρυφοκοιτάς

το αιώνιο Μη

που μπρος στα καρφωμένα σου μάτια

λικνίζει τον εαυτό του,

σαν να θέλει να συγκρίνει

την δύναμη των αλυσίδων

μ' αυτή της επιθυμίας σου.

Ο αφέντης κι ο θεός 

τεντώνουν το μαστίγιο

εποπτεύοντας το βλέμμα σου

που ήδη καλπάζει πάνω στο άλογο 

της ανυπακοής.

Γνώριμο το αντίτιμο.
Πριν ενδώσεις
σού αντιστρέφουν τους ρόλους.

Σού γεμίζουν το χέρι με τη λαβή.

Γίνεσαι εσύ

το αφεντικό κι ο θεός

και πρέπει να βρεις κάποιον

να αλυσοδέσεις στο δωμάτιο της απαγόρευσης

αφήνοντάς του την πόρτα

μισάνοιχτη

για να συγκρίνεις

την δύναμη των αλυσίδων

μ' αυτή της επιθυμίας του.

..κι αν σού φύγει

να παραδώσεις το μαστίγιο

παίρνοντας τη θέση του σκλάβου
που σού το έσκασε..

Κάγκελα

That wonderful rose is blooming in here:

https://xenigma.deviantart.com/art/Turn-Your-Tears-to-Roses-V2-182592350

Don't ever dare to cut it for your vase..

Φύτεψα κάγκελα

περιφερειακά μου

μ'  αιχμηρές εξοχές

αποτρέποντας την είσοδο

κι έμεινα έξω κι εγώ

από μένα

περιμένοντας τη στιγμή

που θα πετάξει κλαδάκια το σίδερο

και οι ρίζες του 

θα τινάξουν στον αέρα 

την τσιμεντένια μου σταθερότητα

τρυπώντας το απρόσιτό μου πρόσωπο

με τ' αγκάθια απ'τις τριανταφυλλιές

ψίχουλα να πέφτουν οι σταγόνες

βήμα βήμα

να βρω στην εκπνοή του χρόνου

το μονοπάτι για τα παραμύθια..

Κακό Αντίγραφο

Φορητός ο εξοπλισμός
φορτωμένος στην πλάτη,
με τα χέρια
να έχουν μάθει να ελέγχουν
τυφλά
το πίσω μέρος της Ζωής
οδοιπορώ σ' αυτό το σκοτεινό στενό
το γεμάτο εγκυμονούσες
κι ετοιμοθάνατες,
άβαφη και οπλισμένη,
αυγατίζω τις ευκαιρίες μου να ξεφύγω
από τη λοταρία
με τις περιστρεφόμενες σφαίρες
που σαν σε πετύχουν
ή σε γονιμοποιούν
ή σε τραυματίζουν
κι έπειτα
εγκυμονούσα ή ετοιμοθάνατη
συνεχίζεις να παιδεύεσαι
ν' αλλάξεις τον κόσμο
που πίσω από τα μισόκλειστα πατζούρια
βροντά τις πόρτες του εαυτού του
με έναν έφηβο θυμό απομόνωσης
παρακολουθώντας την αλήθεια
να διασχίζει το δρομάκι
έξω από το σπίτι του
σ' αυτήν την παραγκωνισμένη συνοικία
που κινηματογραφεί
το ποίημα
πίσω από το κιγκλίδωμα
ενός κακοραμμένου σεναρίου
οσκαρικής ανοησίας
που αντιγράφει τη ζωή.

Σημείο συνάντησης

My picture is getting lost and found in here:

http://art-sheep.com/the-surreal-photography-of-michal-bieganski/

Όλοι οι ηλικιωμένοι που χάνονται

σμίγουν με τα μικρά παιδιά

που τ' απήγαγε ο χρόνος.

Κατηφορίζουν το ηλιοβασίλεμα

προς το λιβάδι με τις ζαχαρωτές ανθοδέσμες,

τα σμήνη με τις πεταλουδένιες χαρές.

Ενώνουν τα αδιέξοδά τους

και φτιάχνουν καταπράσινα μονοπάτια

μέσα στο δάσος

και παίζουν κρυφτό με την αστυνομία 

που τους ψάχνει

για να τους επιστρέψει 

εκεί

απ' όπου χάθηκαν.