Θα μεγαλώσεις και θα σού περάσει

Το βράδυ ξυπνά το φάντασμα της μάνας
μού σκαλίζει τα μπαλκόνια
βγάζει τα  παράσιτα από τα φυτά που δεν έχω,
φυτεύει νέες ρίζες,
κλαδεύει τα δεντράκια,
χαϊδεύει τους κάκτους,
πετάνε κλαδιά με άνθη οι αρμοί στα πλακάκια.

Μετά στολίζει το δέντρο
που αρνούμαι να στήσω στο σαλόνι μου,
ζεσταίνει Χριστούς με τα λόγια της
και ανάβει τα λαμπάκια με αγγίγματα.

Προχωρά στην κουζίνα
ζυμώνει, πλάθει, ψήνει
μοσχομυρίζει ο κόσμος Μαμά.

Κι εγώ υπνοβατώ
μες τον βαθύ μου ύπνο.
Σκοντάφτω στο δέντρο
τρέχει με πιάνει,
με πιάνουν τα κλάματα
δεν πιάνει πια το "Θα μεγαλώσεις και θα σού περάσει".

Στο φωτάκι του αναμμένου φούρνου
ροδίζει το πρόσωπό μου
τα ξυπόλητα πόδια
κι όλες οι πληγές.
Σκύβει με κοιτά.

Ανοίγει την αγκαλιά στους 200^o C
λιώνουν τα χιόνια
γίνονται ζάχαρη οι νιφάδες
μελώνω κι αρχίζει να πιάνει και πάλι το
"Θα μεγαλώσεις και θα σου περάσει"
και σχεδόν πιστεύω πως είναι Χριστούγεννα
Εγώ
που το κόκκινο μού θυμίζει αίμα και χημειοθεραπεία,
που συστήνομαι ασυγκίνητη στον καθρέφτη
και στον εαυτό μου.

Κάτι έχει το παιδί..

-Κάτι έχει το παιδί. Κλείνεται ώρες στο δωμάτιό του και κάθε που βγαίνει έχει διαφορετική όψη, σαν η διάθεσή του να αλλάζει σ ένα φάσμα έντονα θετικών κι αρνητικών συναισθημάτων. Τα μάτια του μοιάζουν να βλέπουν "πράγματα" που δεν υπάρχουν. Τρομάζω σαν εστιάζει πάνω μου, λες και θέλει να με αναλύσει στα στοιχεία μου, να με διαπεράσει, να με αποκωδικοποιήσει... και ώρες ώρες υπνωτισμένο, θαρρείς βγήκε από έναν άλλο κόσμο, έρχεται στην κουζίνα για ένα ποτήρι νερό και επιστρέφει να κλειδωθεί πάλι στον κόσμο του.

Και, το πιο ανησυχητικό: δεν έχει ούτε υπολογιστή, ούτε κινητό στο δωμάτιο!....

-Συμβαίνει κάτι Πολύ Επικίνδυνο!.. Το παιδί άρχισε να διαβάΖει βιβλία!......

Μη ανιχνεύσιμη

Σωπαίνω
κρύβομαι
ρίχνω σκοινί μέσα μου
τραβώ στο εσωτερικό τις αγέλες
μαζεύω τα σμήνη
συμμαζεύομαι
εξαφανίζομαι
σβήνει σταδιακά το περίγραμμά μου
τα χέρια
τα πόδια
ο θώρακας
τελευταία τα μαλλιά
το σχήμα των ματιών
η σκιά μου
το περίγραμμα της σκέψης μου
σβήνει κι ο αντίλαλος
χάνεται το ίχνος μου.

Δεν πεθαίνω
παύω να υπάρχω ορατή κι ανιχνεύσιμη από συσκευές κι ανθρώπους.
Αφήνω γι' αντιπερισπασμό
χρησιμοποιημένα αντικείμενα που μου μοιάζουν.
Αθόρυβη κούκλα παιδική
που μεγάλωσε χωρίς αντιρρήσεις
έπιασε δουλειά
απέκτησε αριθμούς μητρώου
φιλικά χαμόγελα
βιομηχανικά ρούχα
κι ένα προφίλ θελκτικό στο κοινό
και παίζει το παιχνίδι σας
στη δελεαστική πλατφόρμα
με τους συναθροιζόμενους πόντους
από τα ψώνια σε επιλεγμένα καταστήματα
με τα μπόνους εργασιακής υπερωρίας
με τα views και τις reactions
στο κάθε αχ που θα καταγράψει η κάμερα.

Εγώ δεν έχω πάρει τίποτα μαζί μου.
Όσα μού διδάξατε
όσα με εκπαιδεύσατε ν' αποκτήσω
εξυπηρετούν το παιχνίδι σας.
Τίποτε πολύτιμο..
Εκτός
από το χάρτη που σχεδίασε ένας Τρελός
μιας μυθικής πολιτείας
που την επισκέπτεται από τα παιδικά του χρόνια
και αποδεικνύει με τεκμήρια
πως ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτός που γνωρίΖουμε
κι ο αληθινός Εαυτός είναι όλα εκείνα που δεν έχουν σημασία
Εδώ στον κόσμο σας.

Snowsteps

Μέσα στον κάθε χειμώνα
υπάρχει ένας άνθρωπος
που σαρκαστικά κινείται
κόντρα στο χιονιά
φορώντας κοντομάνικα,
σαν πιτσιρίκι
που αγνοεί την Μάνα
που φωνάζει "Θα κρυώσεις",
και εκπαιδεύει το δέρμα του
στη σκληρότητα των καιρών
και τον Νου του στους γρίφους Επιβίωσης,
έχοντας μέσα του την υποψία
πως κάτω από το τόσο αόρατο χιόνι
που σκεπάζει τη Ζωή
κρύβεται μία Γυναίκα
που μεταγγίζει τρυφερότητα
στο Αγρίμι.

Αόρατο συρματόπλεγμα

Beautiful Wire Mwsh Sculptures by Derek Kinzett

I borrow the picture from here:https://laughingsquid.com/beautiful-wire-mesh-sculptures-by-derek-kinzett/ 

Μη μιλάς. Ακουγόμαστε. Αν μάς εντοπίσουν θα μάς εντάξουν. Μόνο ανένταχτοι έχουμε πιθανότητες να μάθουμε κάποια αλήθεια. Οι βιβλιοθήκες τους είναι γεμάτες από συγγράμματα συγκάλυψης. Η συνωμοσία τους απλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στον αντίλογο. Εκπαιδεύουν έναν δικό τους ως αντίπαλο. Τους επιτίθεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ παρασκηνιακά είναι σύμμαχοι. Όλες οι θεωρίες τους έχουν διατυπώσει και έναν αντίποδα, για να σού δίνουν την εντύπωση της Ελευθερίας. Όλες οι φωνές είναι δικές τους. Όλοι μιλούν τη γλώσσα τους. Ο άνθρωπος σκέφτεται με βάση τη γλώσσα που έμαθε να μιλά. Όχι τη μητρική του, μην αυταπατάσαι. Οι ελεγχόμενες βαθμίδες εκπαίδευσης δεν αφήνουν περιθώρια απόκλισης. Αν δεν κατανοήσουμε το αόρατο συρματόπλεγμα, δε μπορούμε να το σκάσουμε. Έξω υπάρχει η αλήθεια. Ίσως την κατέχουν οι εκλεκτοί. Ίσως δεν την κατέχει ακόμη κανείς. Όμως, είναι σίγουρο, αυτό εδώ δεν είναι παρά ένα ψέμα. Ένα σενάριο ελέγχου. Δίχως αυστηρότητες. Είμαστε στον αντίποδα. Έλεγχος μέσα από ασύδοτες ελευθεριότητες. Ο αποτελεσματικότερος. Σού δημιουργείται η εντύπωση της Ελευθερίας Σκέψης και Βούλησης, και έτσι δεν αντιδράς. Σε ποιον να αντιδράσεις? Στον εαυτό σου? Ποιος είσαι αλήθεια? Γίνεσαι αυτός που ονειρεύτηκες? Τί ονειρεύτηκες? Ποιος φύτεψε αυτό το όνειρο μέσα στο κεφάλι σου? Ελεγχόμενα και τα όνειρα? Και οι προσδοκίες? Τί πλάνη! Νιώθεις πως χαράζεις πορεία, μα ποιος σχεδίασε το χάρτη που κρατάς στα χέρια σου? Ποιος χάραξε το μεγάλο Χ του Παρόντος σου?
"Φίλε, ΕΔΩ είσαι. Γεννήθηκες σ' αυτές τις χωροχρονικές συντεταγμένες, απ' αυτή τη γενιά, μ' αυτά τα χαρακτηριστικά και η εμβέλειά σου μπορεί να απλωθεί με ακτίνα R γύρω από το κόκκινο Χ του ιδιωτικού θησαυρού σου."
Α! Ξέχασα. Υπάρχει κι έτοιμος ένας Θεός να πιστεύεις, όπως και μία Τύχη, για να ελπίζεις ως το Τέλος πως μπορεί εξωγενώς να αλλάξει η Μοίρα που σου προδιαγράψανε!
Αυτή είναι η γλώσσα.
Μία διάλεκτος τυφλής αποδοχής. Είσαι Αυτός που σού λένε στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία και ΠΟΙΟΣ είσαι Εσύ που θα το αμφισβητήσεις?
Είσαι.
Ποιος Είσαι?
Έχουμε Πόλεμο.
Αλτ! Τίς ει?
Είμαι το 3ο θρανίο, ο μέτριος μαθητής, ο υποφερτός στη γλώσσα, ο  κακός στα μαθηματικά, ο έξυπνος αλλά τεμπέλης, ο λίγος, ο που θέλω κι άλλη δουλειά για να στρώσω, ο που δεν έμαθε να τολμά, ο που δεν έχει για Τί να τολμήσει, ο που δεν πιστεύει στον Εαυτό του. Ποιον Εαυτό μου? Αυτόν που μου φτιάξατε εσείς που με ρωτάτε Ποιος Είμαι?.. Αυτόν που γεννήθηκα για να γίνω και δεν έγινα ποτέ?.. Δεν κληρονόμησα μόνο τον πατέρα μου. Κληρονόμησα όλη τη γενιά του. Τη διάλεκτό του, τη σκέψη του, τα ταμπού του που τα ξόρκισα με ελευθεριότητα, την ανασφάλειά του, την αγωνία του που έθαψα με ομαδική θεραπεία. Μοιάζουμε! Τί παρήγορο! Τί μεγάλη ανακούφιση να γνωρίζω πως κι Εσύ δεν είσαι αυτός που γεννήθηκες να γίνεις,  μα έγινες αυτός που σε έφτιαξε η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτεία σου.

Αν.. σκέψου.. αν είχαμε γεννηθεί 1000 χρόνια πριν ή μετά, σε μία χώρα Ανατολικά ή Δυτικά της Εδέμ, τί θα έμενε ίδιο με αυτόν τον Εαυτό που φοράμε τόσα χρόνια ζωντανοί?
Αυτή είναι η Καθαρή Αλήθεια μας. Αυτή που μένει αναλλοίωτη από την εποχή, το χρόνο και τον τόπο, τους ανθρώπους που πλαισιώνουν τη ζωή  μας.

Αυτό το Ίχνος είμαι. Αυτό που στο παρανοϊκά διαχρονικό σενάριο της γέννας μου από εποχή σε εποχή, θα έμενε Ίδιο!

Εκεί έξω είναι η Αλήθεια.
Όχι έξω από τη χώρα.
Όχι έξω από την φτιαχτή και εξαρτώμενη από την εποχή της πραγματικότητα.
Όχι έξω από τον πλανήτη!

Έξω από Σένα.
Έξω από τα γνώριμά σου. Τα οικεία.
Όσα σού έμαθαν είναι μέρος μιας Μεγάλης Συνωμοσίας.
Διέγραψέ τα.
Ακόμη και το όνομά σου. Στο διάλεξαν!
Πάψε να υπάρχεις όπως σε ξέρεις και δημιούργησε το Άγνωστο. Αυτό που ως τώρα σού έμαθαν να φοβάσαι.
Δημιούργησε νέα διάλεκτο.
Τα γράμματα έχουν φθαρεί τόσο από τη χρήση, που οι έννοιες ξέφτισαν και παραδόθηκαν νεκρές.

Αυτό είναι το αόρατο συρματόπλεγμα.
Θα το σκάσουμε?.....

Νοθεία

Τα παιδιά παίζουν τσούρμο

κατανέμουν ρόλους

που αλλάζουν κυκλικά,

ισοδυναμικά χρεώνονται λάθη

και νίκες,

χαμαλίκια και προνόμια

κι όλοι μαζί φυλάνε το παιχνίδι

από τη νοθεία,

μέχρι που πλησιάζει ο Μεγάλος

και ρωτά:

-Ποιος είναι ο Αρχηγός;

επι Κριτής

Στο κέντρο όλων των τοπίων
ένα παιδί που δε συγκινείται
από δώρα
δεν απλώνει χέρια
στην αγκαλιά
δε γυρίζει όταν φωνάζεις
τ' όνομά του
δεν αναγνωρίζει
οικογένεια ή φίλους.

Κάνεις πως δεν το βλέπεις,
δεν είναι δικό σου,
και συνεχίζεις παρακάτω
καθώς η παιδική σιωπή του
σκάει δώρο έκπληξη
απλώνοντας τα χέρια της
να σ' αρπάξει,
φωνάζοντας τ' όνομά σου
κι αναγνωρίζοντας όλα τα εγκλήματα
που έχεις διαπράξει
και σ' αναγκάζουν όλο να επιστρέφεις
στους τόπους των νεκρών
με προσευχές, κεριά, μετάνοιες και υποσχέσεις
χωρίς να τολμάς να περιγράψεις
ούτε μία ιστορία σου στα παιδιά.

Αποσυναρμολόγηση

Όλα ξεκίνησαν από ένα αυτοκινητάκι, ένα τρένο ή μία μηχανή που ήρθε στα χέρια σου ως ακριβό δώρο γενεθλίων κι εσύ αποφάσισες να παραβλέψεις την ...τιμή του και να το διαλύσεις για να μετρήσεις βίδες και γρανάζια, να δεις συνδέσεις, να μπεις στη λογική του, να προεκτείνεις τις δυνατότητές του, ρισκάροντας να το χαλάσεις και να τιμωρηθείς γι' αυτό.
Από τότε, πάντα, όταν Κάτι πέφτει στα χέρια σου, παραβλέπεις το κόστος, το αποσυναρμολογείς, το μελετάς, το τεστάρεις, το μηδενίζεις, το "πειράζεις", το ξαναπρογραμματίζεις, το ξανασυνθέτεις, τεντώνεις τα όριά του, το εξαντλείς, το βελτιώνεις, το κάνεις Καινούριο, με νέες δυνατότητες και το καμαρώνεις Δικό σου πια.
Όσοι δεν χάλασαν ούτε ένα αμαξάκι μικροί, δε θα μάθουν ποτέ πώς "λειτουργεί" ο κόσμος. Ούτε καν οι Σχέσεις των Ανθρώπων.

Υπόνοια

Δεν υπάρχει ζώνη ασφαλείας. 
Καμία Πράσινη Ζώνη διατήρησης της ομαλότητας.
Οι πόλεμοι είναι ραγδαίοι
και τους περισσότερους 
τους κηρύσσει ο Νους,
ενώ φαινομενικά επικρατεί Ειρήνη.
ΑρπάΖει μία αφορμή (ούτε καν αιτία)
γεμίζει τα όπλα του
τοποθετεί σιγαστήρες
και παρακολουθεί εκπαιδευμένος
τα σμήνη εναέριων επιθέσεων
που τον γαζώνουν με ατσάλι και υπόνοιες.
Λοκατζήδες και ελεύθεροι σκοπευτές
οργώνουν τις Σκέψεις του
σαν νεοσύστατα ναρκοπέδια
πού τους φυτεύουν φρέσκα εκρηκτικά.
Το σώμα ατάραχο
σχεδόν δε συμμετέχει.
Όλα εκτυλίσσονται κινηματογραφικά
μέσα στην παράνοια ενός μυαλού
που έχει μάθει να προεκτείνει.
Για να συνυπάρξεις
πρέπει να μάθεις να χορεύεις στη βροχή,
ακόμη κι αν είναι βροχή από σφαίρες.

Προδοσία

Τη στιγμή που λες το Ναι στον Έρωτα, την ίδια στιγμή προδίδεις τη μοναχικότητά σου. Ρίχνεις φως στο εσωΔωμάτιο, τραβάς τις κουρτίνες, εκτίθεσαι, δίνεσαι, αφήνεις ένα όνομα με την ηχώ του να σπάσει τη μέσα σου σιωπή. Κρεμάς στιγμιότυπα ηδονής κι ευτυχίας στους τοίχους σου. Επιτρέπεις να εισβάλλουν στο σκοτάδι σου δυο μάτια αναμμένα, δύο χέρια ζεστά που νοθεύουν το χειμώνα σου, μία παρουσία που είναι εκεί ακόμη κι όταν θέλεις να απομονωθείς από Όλους και να πεθάνεις, να βουλιάξεις, να ανασυνταχθείς, να μεταμορφωθείς, να γράψεις.... Κι όμως ποτέ δεν είσαι μόνος πια. 
Η μοναχικότητά σου κουλουριάζεται στο συρτάρι με τα ξεχασμένα αντικείμενα, και σου υπόσχεται εκδίκηση, όταν κι αν ο Έρωτας φύγει... Τότε που με μισοπεθαμένο Εαυτό θα κατευθυνθείς στο συρτάρι με τα ξεχασμένα σου και θα της ζητήσεις να επιστρέψει μέσα σου, γιατί θα είναι ό,τι σού έχει απομείνει, για να αγαπήσεις ξανά τον Εαυτό σου από την αρχή......

αυτοπροστασία

Δε θα κρυώνω το χειμώνα, το υπόσχομαι. Θα κλείνω τα μάτια και θα εξημερώνω μέσα μου φωτιές. Θα τυλίγομαι στα σεντόνια των σκέψεων, όπως φάσκιωναν κάποτε τα μωρά... να ισιώσουν... ακίνητα ....με το ζόρι. Κι αν μένουν μερικές φορές έξω τα χέρια, θα γράφω ιστορίες στους τοίχους, να ζεσταθούν τα δάχτυλα και οι καρποί.... και θα παρατηρώ εκείνους τους άστεγους ζητιάνους που περιφέρονται μέσα μου να καίνε τη Ζωή μου για να με ζεστάνουν, όταν θα έχω ξεμείνει από ποιήματα.

Ρωγμή

Συγχώρεσέ με

που δεν μπορώ παρά να είμαι διάφανη

με όλες τις εσωτερικές λεπτομέρειες

και σκέψεις

να κολλάνε στο τζάμι μου

και να σού ζητούν να τις σώσεις

απ' την αιχμαλωσία.

Και όσο με κοιτάς

στο γυάλινο σκοτάδι μου

καθρεφτίζω τους φόβους σου,

γίνομαι αποστροφή,

μέρος που σε διώχνει,

μα εσύ

βρίσκεις κάτι γνώριμο

και όλο πλησιάζεις

κι εγώ 

απέχω μόνο μία ρωγμή

από το να σ' αγγίξω αληθινά..

..μα είναι δύσκολο να πληγώσεις

τα εύθραυστα.

Σού γεννούν προστασία.

Μένει να φέρω 

στην επιφάνεια του υπαρξιακού μου ενυδρείου

το κοριτσάκι που πνίγεται,

ώστε να επιλέξεις τί θα προστατεύσεις

την γυάλινή μου διαφάνεια

ή εμένα?...

Καταμέτρηση

Με το σώμα γυμνό

σε μία μπανιέρα που ξεχειλίζει απωθημένα

εκθέτει αφιλτράριστη την εικόνα της

σε μία οθόνη μόνιμα ανοιχτή

που άλλοτε καταγράφει οργασμούς,

άλλοτε λυγμούς

κι άλλοτε αϋπνίες νεκρής σιγής.

Απ' όλες τις πόζες της

η πιο δύσκολη 

αυτή με την πληγή ανοιχτή,

όπου οι θεατές σπεύδουν να τη σώσουν

κι αυτή μετρά θεάσεις.

Απειλή

Photo by Albanex
http://overwade13.rssing.com/chan-7851383/all_p564.html


Μπορείς να με ακολουθήσεις στο σκοτεινό σοκάκι, καθώς επιστρέφω σπίτι μου. Να σχεδιάσεις το πώς θα επιτεθείς στα κατοικίδια που φιλοξενώ μέσα μου. Να με κατηγορήσεις πως ενοχλώ υπάρχοντας. Να ορμήσεις με φόρα δολοφόνου σ' ό,τι έχω πάνω μου και διαφέρει. Να στοχοποιήσεις με χαρακιές και πληγές πάλης την κάθε αυριανή μου μέρα. Να γεμίσεις τις τσέπες και τις χούφτες μου με φόβο.
Μπορείς να ζωγραφίσεις μαύρες σκιές γκράφιτι σε όλους τους δρόμους που θα περπατήσω. Να σταμπάρεις το όνομά μου στα έγγραφα του κράτους και να μπλοκάρεις όλες τις διαδικασίες που με αφορούν.
Μπορείς να συστηθείς γείτονας, ξένος, αδερφός.
Μπορείς να διαπράξεις όσα σκέφτηκες και να ξεφύγεις γιατί τριγύρω είναι αρκετοί οι μάρτυρες που τάσσονται υπέρ σου.
Μπορείς να τα βάλεις μαζί μου όσο είμαι μόνη, όσο περπατώ ασυνόδευτη, όσο βολτάρω στα σκοτεινά, όσο είμαι Μονάδα.
Όμως, ποτέ δε θα μπορέσεις να καταστρώσεις σχέδιο εξόντωσης όλων εκείνων που αθροίζονται, ζωντανοί και νεκροί, μέσα σε παράξενα τραγούδια, σε ασιδέρωτα ρούχα, με καθαρά μάτια και χέρια,  με την πλάτη ανάποδα στραμμένη στο σενάριο του κόσμου σου.
Μέσα σ' αυτούς, ζωντανή ή νεκρή, αθροίζομαι κι εγώ.
Εκεί ο φόβος χάνεται.. ή έστω, γίνεται τραγούδι ή ένα κατοικίδιο που επιστρέφει στην Άγρια Φύση του.

Αφή νομαι

Τα χέρια μαγαρίζουν...
Πρέπει να βρεις χέρια καθαρά για να αφεθείς...
κι ο κόσμος είναι γεμάτος από υγρασία και σκόνη....
και τα καθαριστικά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Καθαρίζουν επιφάνειες.... ενώ η σκόνη απορρέει από..... μέσα.....

Γιατρικό

Δεν αγοράζει τα υλικά της. Τα συλλέγει μόνη της. Κλείνεται στο υπόγειο και μαγειρεύει μυστικά. Έπειτα, φορά Εμπιστοσύνη και βγαίνει στο φως. Τα αρωματικά της δελεάζουν την πείνα του κόσμου. Γεμίζει μπολάκια και μοιράζει.
Κάποτε η γιαγιά έλεγε παραμύθια με διδάγματα "Μη μιλάς σε αγνώστους", "Μην παίρνεις καραμέλες και σοκολάτες από ξένους", "Μην τους ακολουθείς"....
Τώρα ο κόσμος δεν έχει γιαγιά να του αφηγηθεί παραμύθια.
Μιλά με ξένους, δέχεται τις προσφορές τους, τους ακολουθεί.
Τα χέρια απλώθηκαν. Πήραν όλοι από ένα μπολάκι φρεσκομαγειρεμένου αυτοσχέδιου γιατρικού.
Δρα σταδιακά. Δε σκοτώνει. Είναι καλή κατά βάθος η μαγείρισσα. Μόνο μουδιάζει τη γλώσσα και τον Νου και δεν ξεχωρίζουν πλέον οι γεύσεις, γλυκό, πικρό, χαρά, θλίψη.... και νιώθει πως επιτελεί λειτούργημα: Λυτρώνει τον κόσμο από τις συγκινήσεις.

Διάγνωση

Ξοδέψαμε σφαίρες και στόχους
και έμειναν άδεια τα όπλα
και τα χέρια
και γέμισε ο τόπος
τραυματίες εαυτούς
με καρφωμένες αλήθειες
που δεν τις πιάνει ο αξονικός.

Διάγνωση: Υγιής.

χαμηλό υψόμετρο

Πόσο μελετημένα χτίστηκαν οι ταράτσες τόσο κοντά στα πεζοδρόμια...
.....να μην αρκεί ο χώρος ν' αναπτυχθούν φτερά, πριν σκάσει η καρδιά στο έδαφος.

Ιατρική παρακολούθηση

Οι νοσοκόμες γηρασμένες
στην παιδιατρική
όλα τα παιδιά με ορό
μα αφυδατωμένα...
Ένας χειρούργος
αφαιρεί τα νεκρά μέλη
κι ένας παπάς περιμένει
να ψάλλει την Ψυχή που αποχωρεί.
Οι γονείς θεωρούν τα ιατρικά βιβλιάρια
να εγκριθούν τα νοσήλεια από το ταμείο.
Πριν η επιστήμη και η θρησκεία
ολοκληρώσουν το έργο τους
ένας διάολος μικρός
που δε σέβεται την προειδοποίηση
Ησυχία Νοσοκομείο
τραγουδά εμβατήρια
οι Ψυχές συγχρονίζονται με τα σώματα
και στο βατήρα του μπαλκονιού
βουτούν οι πιτσιρικάδες
μαθαίνοντας πέταγμα, κολύμπι
κι απόδραση
την ώρα που έχει σημάνει συναγερμός
και το ιατρικό προσωπικό
πασχίζει να τους επαναφέρει
στην......... παρακολούθηση.


Ξέφυγαν πολλοί.

Αρχαιότητες

Θάψαμε τους τάφους
μην πέσουν σε χέρια βέβηλα
τα κορμιά.
Διαμορφώσαμε το τοπίο
αδιάφορο,
να περνούν οι τουρίστες
χωρίς στάση.
Μονώσαμε με ποιήματα
το Ιερό μας
μην οι οργασμοί
ξυπνήσουν τα θηρία.

Κυκλικά αόρατες σκοπιές.
Κάθε που πλησιάζεις
ζητώ ταυτότητα
μην και άλλαξες στρατόπεδο
σε ψηλαφώ
μην κουβαλάς εκρηκτικά
σε ανακρίνω
μην και έμαθες να ψεύδεσαι
σε χαϊδεύω
μην και άρχισες να μ' αγαπάς.

Όταν όλα πιστοποιηθούν
γνώριμα κατά τους χρησμούς
τραβώ στην άκρη τις κουρτίνες
και σού αποκαλύπτω τα  παλιά σχήματα
τις δυνάμεις
και τα μυστικά.

Παύω να υποκρίνομαι τη νοικοκυρά
την κυρία
την οικοδέσποινα.
Κάτω από το παρκέ
φυλάω τις σκοτωμένες μου ηρωίδες
πάνω από το ταβάνι
τις έκπτωτες θεές μου.
Μία φωτιά σιγοκαίει στο σαλόνι
με προσάναμμα τ' αρχαία μας βιβλία.
Να εισπνέεις βαθιά
να φτάνουν ως το κόκκαλο οι εξιστορήσεις.

Δε μάς φτάνει μία ζωή
να διαβάσουμε τους τόμους.
Την Ιστορία ή τη διαβάζεις
ή τη γράφεις.
Σ' αυτό μας το σημείο
εξαντλήσαμε τους χρησμούς.
Περνάω στο άλλο στρατόπεδο
ντύνεσαι εκρηκτικά
παύω να ψεύδομαι
αρχίζεις να μ' αγαπάς
και δεν υπάρχει λόγος πια
να κρύβουμε τους τάφους μας.

Στιγμές και Έτη Εαυτού

Εσύ θα κάθεσαι ήρεμος απέναντί μου

θα μου ανοίγεις συζητήσεις για τη δουλειά

κι εγώ θα σού ξύνω τις πληγές.

Θα σε ρωτώ για τη μάνα που έφυγε

για κείνα που αρνήθηκες να της πεις

να της ζητήσεις

να της δώσεις.

Θα αποσπάς την προσοχή μου με πείνες

δίψες

με φαγητό και ποτά.

Κι εγώ θα ματώνω τις ραφές

που πρόχειρα τοποθετήθηκαν στα παλιά κι επόμενα τραύματα.

Θα σε ρωτώ για τις εκκρεμότητες της ζωής

για τα όνειρα που δίπλωσες με επιμέλεια στο συρτάρι

για  τους αγέννητους εαυτούς σου

για τους φόβους που δε νίκησες ακόμη
για τα  κλάματα που ακούγονται βουβά
από το βάθος κάθε χαμόγελου
για τη μοναξιά που αγριεύει όσο περνά ο καιρός

και θα με κερνάς άλλη μία μπύρα

να ξεχαστώ σαν μεθύσω μέσα στις στιγμές

κι εγώ θα σε διαψεύδω

καθώς μεθυσμένη παρεκτρέπομαι πιο εύκολα

από την καθημερινότητα

και διακρίνω όλες τις συμπαντικές σφαίρες

που κρύβεις στα μάτια σου

συγχρονίζομαι με τις νυχτοπεταλούδες που σ’ ενοχλούν

και φτερουγίζω ανενόχλητα ενοχλητική στο μυαλό σου

ρωτώντας σαν παιδί τον Μπαμπά του:

Τι χρώμα έχει ο  κόμπος στο λαιμό σου?...

Με πόση αγκαλιά θεραπεύεται ο αποχωρισμός?...

Πόσα έτη Εαυτού μακριά μας είναι το Κοντά?...

Γιατί με αντέχεις ακόμα?...

ΑντιΘαύμα

Ήρθε επιτέλους η μέρα
που η Αγάπη του Ανθρώπου κορυφώθηκε.
Κάθε οικογένεια υιοθέτησε ένα αδέσποτο
και με ευλάβεια το στείρωσε
κι από τότε
δεν ξαναγεννήθηκε ούτε ένα κουταβάκι.
Κάθε οικογένεια υιοθέτησε ένα ορφανό,
ένα ασυνόδευτο παιδί,
και με φροντίδα διέγραψε τη μητρική του γλώσσα
κι εξαφανίστηκαν οι βάρβαροι.
Την επόμενη μέρα λύθηκε και το πρόβλημα των αστέγων.
Στειρώθηκαν με επιμέλεια οι φτωχοί κι άποροι.
Αποσυμφορίστηκαν τα νοσοκομεία
από τους ανασφάλιστους
κι έμοιαζε ο κόσμος μια ευτυχισμένα
ακρωτηριασμένη αγκαλιά
από στειρωμένα χαμόγελα.

Κι όλα έγιναν από Αγάπη.

Εγκυμονούσα

Είναι επικίνδυνο να μένω μόνη, γιατί έχω χέρια που σκάβουν και όταν μού τελειώνει η Γη κάτω από το τσιμέντο των νέων κόσμων, μένει το δέρμα μου για ανασκαφή, θνητό κι ανθρώπινο κουστούμι συγκάλυψης, και μέσα του ανακαλύπτω θαμμένες Θεές που δαγκώνουν Σκοτάδι και γεννούν Φως, χωρίς κραυγές τοκετού, χωρίς ίχνη αιμορραγίας, σαν να ανοίγει αθόρυβα ένα όστρακο και να ξεπλένεται (έστω στιγμιαία) η Γη από όλη τη βρωμιά της..........

Κορσές

Είναι εκείνες οι αδύνατες γυναίκες

που ντύνονται σφιχτά, 

μα ο κορσές εφαρμόζει στα κόκκαλα.

Δεν έχει λίγο κρέας να παιδέψει

ο φιόγκος.

Δεν πνίγεται η αναπνοή

δε φράσσεται η ροή

το αίμα

η σκέψη.

Σφίγγουν τα κορδόνια

μα οι λειτουργίες δε διαταράσσονται

και δίχως πόνο

δε γράφεται το παραμύθι.

Όλα στρωμένα.

Τραπέζι, κρεβάτι, χαλί, λέξεις, ζωή.

Μία μητρική φωνή από ένα θανατερό κρησφύγετο

διαβάζει παλιά παραμύθια,

μα δε λέει να αποκοιμηθεί ο εαυτός.

Είμαι γυρισμένη πλάτη

σαν κάποιος να πρέπει να  κρυφτεί

σαν να μη πρέπει να βλέπω.

Δύο χέρια σφίγγουν τον κορσέ.

Δεν είμαι αδύνατη

πονάω,

μού πνίγεται η αναπνοή

φράσσεται η ροή μου

το αίμα μου

η σκέψη μου.

Ο φιόγκος τυλίγεται 

γύρω από το λαιμό του μικρού κοριτσιού

που απαγγέλει παραμύθια μέσα μου.

Ο ήχος της χαμηλώνει

γίνεται ψίθυρος 

και πριν σιγήσει τελείως

αρθρώνει τον τελευταίο της στίχο

"Έχω μάθει να λύνομαι 

(με κλάμα)

κάθε που σφίγγει γύρω μου ο δεσμός."

Πίσω από το πέπλο

Συγχώρα με που μέσα στις Σεληνιακές μου Φάσεις, στον θάνατο απαντώ μόνο με Έρωτα και στις εκλείψεις της Σελήνης ξεπροβάλλω Πανσέληνη στο πεδίο σου, με μια χούφτα μαγικά μου, που τα καίω μπρος στα πόδια σου, μιας και ένα μόνο σου βλέμμα αρκεί να αχρηστεύσει τα ξόρκια μου και να λευτερώσει τη Μάγισσα από τον Εαυτό της.

Καμένες Ευθύνες

Ωραία κρυφτήκαμε πάλι πίσω από τα καμένα.
Κάθε που καίγεται ολοσχερώς ένα βουνό, ανακαλύπτεται μέσα από τις πρώτες ερευνητικές δημοσιογραφικές ματιές πως δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μέτρα πυρασφάλειας, κατάλληλες κλαδεύσεις, αραιώσεις, ζώνες πυρασφάλειας μέσα στα δάση κ.α.

Στη μάντρα πριν καν μετρηθούν τα θύματα της πλημμύρας βγήκε το πόρισμα πως υπήρχαν πολεοδομικές αυθαιρεσίες στο μπάζωμα ρεμάτων. Προσφάτως αποδόθηκαν στοχοποιημένα ευθύνες, πρόστιμα και ποινές. Χα! μεθεόρτια κόλλυβα. Δεν γυρνούν πίσω οι νεκροί.

Ποιος φταίει για το ετεροχρονισμένο του πράγματος?

ΑΥΤΟΣ που ΔΕΝ κάνει ΈΛΕΓΧΟ και ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, φίλε σύντεχνε. Δηλαδή ΕΓΩ κι ΕΣΥ.

Ποιος άλλος θα ελέγξει τις τοπικές αρχές και τις υπηρεσίες ΑΝ επιτελούν σωστά το έργο τους προστατεύοντας τον πολίτη?...

Εγώ, σύντεχνε, μένω Μακεδονία. Δεν δύναμαι να ελέγξω και να αξιολογήσω με μία φυσιοδιφική μου πεζοπορία την κατάσταση στο τάδε βουνό της Ελλάδας. Οι κάτοικοι της τάδε περιοχής μπορούν.

Εγώ μπορώ να εντοπίσω και να διαμαρτυρηθώ για τα Γιαννιτσά μας που είναι χτισμένα πάνω σε μπαζωμένα ρέματα. Μπορώ να νιώσω λίγο περισσότερο ασφαλής εφόσον ο Δήμος μερίμνησε να φτιάξει το ρέμα ΤΣΙΝΑΡΛΙ στον Πλατανότοπο, ώστε να εκτονωθεί ο όγκος του νερού σε περίπτωση μεγάλης βροχόπτωσης. Παρόλ’ αυτά, πέρσι κιόλας είχα κοντέψει να παρασυρθώ από ρέμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στη Νέα Πέλλα και στο φανάρι της Παραλίμνης. Με την τροχαία να ΜΗΝ έχει μεριμνήσει να κλείσει το δρόμο και να οδηγήσει τα οχήματα στην Εγνατία οδό. Άρα ο επαρχιακός δρόμος προς Γιαννιτσά έχει ακόμη πολλά κενά. ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ αν θρηνήσουμε θύματα?...... ΕΓΩ και όσοι σαν κι εμένα ΕΙΔΑΝ το πρόβλημα και ΔΕΝ πιέζουμε τις αρχές να ΛΑΒΟΥΝ τα μέτρα τους.

Ο Καθένας, φίλε μου, γνωρίζει τα ΚΕΝΑ και τις ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ της περιοχής του. Τί κάνει γι' αυτό?...

Στα νορμάλ της καθημερινότητας ανεβάζουμε ποιηματάκια τραλαλα που σαρκάζουν το "ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ" (Αζίζ Νεσίν) και να δεκάδες τα λάικ.... και να τα σχόλια... και να στα μούτρα μας η υλοποίηση της Αλήθειας των ποιημάτων. Απαίδευτοι πολίτες! Εγώ κι Εσύ.

Στο φανάρι μπροστά στο συγκρότημα των σχολείων :2ο Γυμνάσιο, Μουσικό Σχολείο, 2ο ΓΕΛ Γιαννιτσών χρόνια τώρα οι Σύλλογοι Γονέων προβαίνουν σε κινητοποιήσεις για να μπει σήμανση, τακάκια ώστε οι κύριοι και κυρίες οδηγοί να ΜΗΝ τρέχουν, μην θρηνήσουμε κάποιο παιδί στην αχνή πολλές φορές διάβαση, που ΕΧΕΙ βαφτεί κατά διαστήματα και με πρωτοβουλία των ίδιων των σχολείων. Φέτος, μπήκε εμφανής προειδοποιητική σήμανση και τακάκια!....

Γονείς και Εκπαιδευτικοί γνωρίζαμε τον κίνδυνο. Και οι φορείς το ίδιο. Πού κολλούσε η διαδικασία?...

Δεν έχω ιδέα.

Όλα έτσι γίνονται, σύντεχνε. Παρατηρείς, καταγράφεις, αξιολογείς, παρεμβαίνεις. Ζητάς ακρόαση στο Δημοτικό Συμβούλιο. Θα στα χώσουν γιατί είσαι απλός πολιτάκος χωρίς δύναμη και πάντα ΜΟΝΟΣ, εφόσον οι πολλοί στην νορμάλ καθημερινότητα δεν αφήνουν την καφετέρια και τον καφέ για να ξεκινήσουν μάχη με τον εκάστοτε Δήμο. Οπότε η φωνούλα σου και κραυγή να είναι, θα γυρίσουν δύο κεφάλια από τους καφεδιάζοντες και μετά σιωπή. ΕΚΤΟΣ κι αν, φίλε σύντεχνε, συμβεί η τραγωδία την οποία υποψιάστηκες. ΤΟΤΕ, μα φυσικά, Όλοι θα .....ΧΑ ΧΑ ΧΑ.... μη σκεφτείς ότι θα βγουν στο δρόμο...... ΤΟΤΕ, μα φυσικά, Όλοι θα γεμίσουν αναρτήσεις το fb και θα κάνουν το ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΕΟΣ να κατακεραυνώσουν το Δήμο για τις ατασθαλίες, τις εκκρεμότητες, τα κενά που συνέβαλλαν στην καταστροφή.

Λουζόμαστε την αδράνειά μας, φίλε σύντεχνε.. και κατά διαστήματα μετράμε νεκρούς, νεκρά δάση, νεκρή φύση, γιατί έχουμε ΝΕΚΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, αποφεύγοντας να είμαστε οι Δραστήριοι, Ενεργοί, Εποικοδομητικοί Πολίτες που ελέγχουν και αξιολογούν τις υπηρεσίες των φορέων και της τοπικής αυτοδιοίκησης της περιοχής τους για την Ασφάλεια πάνω απ' όλα του πολίτη και του περιβάλλοντος.

ΚΑΙ το χειρότερο: Αυτό το μάθημα διδάσκουμε και στα παιδιά μας.

Θηρία

Όταν πλησιάΖουν δύο συμπυκνωμένοι πυρήνες Θηρίων, καταρρέει το γύρω σκηνικό, μυρίζει ο Ένας τον κίνδυνο του Άλλου, καρτερικά προσεγγίζεται η πρώτη κίνηση, και μόλις συμβεί η επίθεση, σμίγουν σώμα με σώμα οι στρατοί ως να εξαντληθούν οι δυνάμεις και στο τέλος της πρώτης Μάχης, μέσα από την Τριβή, μοιάζουν τόσο πολύ, που στην κάθε επόμενη Μάχη ο καθένας θα νιώθει πως... πολεμάει τον Εαυτό του................

Χείμαρρος

Σ' αυτό το αναλώσιμο ποτάμι που κυλάει τόσο άγρια παρασύροντας σκουπίδια μαζί με πολύτιμα, δύσκολα αποφασίζεις αν είναι καλύτερο να βγάλεις το χέρι από τα βρωμόνερα και να φωνάξεις ΒΟΗΘΕΙΑ ή να μείνεις να πνιγείς πλέοντας με όλα εκείνα που επιπλέουν ή βυθίζονται μαζί με τους ανθρώπους που ξεβράζουν την Ψυχή τους στην όχθη των ματιών τους......

Μόνο δύο μάτια

Δε χρειάζονται χέρια

μόνο δύο μάτια 

ν' αγγίζουν

να χαϊδεύουν

να επιθυμούν

να εστιάζουν

να κυκλώνουν

να αγκαλιάζουν

να χαράζουν

να διαπερνούν

να απογυμνώνουν

να ντύνουν 

να δίνουν στο Σώμα την Αξία

που έχει μέσα του η Ψυχή που τρέμει.

Ένα Τέλος κι ένα Ανάμεσα

Ένα χέρι άναψε το φως

ξημέρωσε η μέρα.

Ένα χέρι έσβησε το κερί

χάθηκε ο κόσμος.

Κάποιος σε ειδοποίησε.

Κάπως, 

ένα ποτάμι πνίγηκε μέσα σου.

Κατέβηκαν από τους τοίχους οι φωτογραφίες

τα ρούχα μπήκαν στη βαλίτσα

η βαλίτσα χώρεσε τη χειρολαβή της

στην παλάμη του ανθρώπου που φεύγει

ο άνθρωπος μίκρυνε, έμεινε μια χούφτα ύλη, 

χώμα, ξύλο, γη

η πνοή του γέμισε το χώρο

τελευταίος αναστεναγμός μιας ολόκληρης Ζωής 

χωρά σε μία προσευχή,

σε μία βαλίτσα, 

σε μία ανάμνηση,

σε ένα σκαμμένο εκτάριο γης.

Το βουβό ποτάμι των ανθρώπων

κινείται τόσο αργά

σαν να μη βιάζεται πια

μιας κι αυτό που ήταν ν' αποφευχθεί

έχει ήδη συμβεί.

Η μνήμη ερωμένη της ζωής

δεν ξεκολλά τα χέρια της από το πόμολο της πόρτας

δεν απαγκιστρώνεται απ' το προσκεφάλι του κρεβατιού

αρνείται ν' αφήσει τη χειραψία με το παρελθόν

δεν παίρνει τα χείλη της από το χρησιμοποιημένο ποτήρι

αγκαλιάζει τα τελευταία άπλυτα ρούχα

που ακόμη μυρίζουν σώμα ζωντανό,

την ώρα που ο άνθρωπος ξαπλωμένος

ήρεμος πια

τρέχει τελευταία φορά

σε όλους τους δρόμους του χωριού

φιλά έναν έναν όλους τους θαμώνες

αγκαλιάζει τους τοίχους, τα δέντρα, τ' αντικείμενα 

χαϊδεύει τα λουλούδια στο βάζο, τα παιδιά

ρίχνει μία τελευταία ματιά στ' αστέρια

σκύβει και μυρίζει το ψωμί, 

την καλοκαιρινή βροχή στο χορτάρι

τα ροδάκινα στο χωράφι,

το ούζο στο καραφάκι του,

όλα του τ' ανθρώπινα, τα γήινα που θα του λείψουν

και ντύνεται κατάσαρκα στην ψυχή που τρέμει

μια βαθιά θλίψη χωρισμού

από το σώμα του

από τη ζωή του

από όλους

και σηκώνεται σιγά σιγά πιο πάνω απ' τους θρήνους

υψώνεται, μικρός, πιο πάνω απ' την απώλεια

ολόκληρος μία χούφτα φτερούγισμα

πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια που κλαίνε.

Εσύ φοράς το σκούρο σου βλέμμα

και γεφυρώνεις τους δύο κόσμους

με ένα παράπονο μικρού παιδιού:

Πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουν;

Μένει τόσο ορφανός ο εαυτός 

που θρηνεί ένα θάνατο

κι όμως, αφού συνοδεύσεις την πομπή

αφού διασχίσεις το μονοπάτι του αποχωρισμού

ως το τέλος,

όταν θα στερέψουν τα δάκρυα, τα λόγια σου, οι προσευχές,

όταν το βήμα σου θα λυγίσει

από το ασήκωτο βάρος του κενού,

του τέλους, 

του μη αναστρέψιμου,

καθώς θα επιστρέφεις άδειος στο σπίτι

θα σε περιμένουν λουλούδια στο βάζο,

μία χούφτα αστέρια στον ουρανό που κοιτάς,

όλοι οι δρόμοι του χωριού,

η μυρωδιά από τα ροδάκινα στο χωράφι,

οι ζωντανοί τοίχοι του φρεσκοβαμμένου σου δωματίου,

η γάτα στο μπαλκόνι

και το χέρι σου ασυναίσθητα το χάραμα

θ' ανάψει το φως της επόμενης ημέρας,

όπου δε θα είσαι μόνος,

μετά το βουβό μακελειό,

και θα μπορείς να μοιραστείς

σαν από την αρχή

τη συγκίνηση του Υπάρχω. 

παρα-Θεριστές

Νύχτα παραλιακή
σε μια πόλη που ναυαγεί
στη σκιά της.
Όλοι παραθεριστές
πνιγμένοι στα ρηχά
αυτού του πλακόστρωτου δρόμου.
Θάλασσα πουθενά..
τα παιδάκια βουλιάζουν
οι μεγάλοι αγνοούνται
και ανάμεσά τους κάποιοι Ξένοι
που έχουν στην τσέπη
ένα απόκομμα ποιήματος
ή κάποιου μύθου
και σε λίγο θ' αποχωρήσουν
προς την Πραγματικότητα.

Προέκταση

Ήσουν κλειδωμένος στο κελί σου
κι Εγώ κυκλοφορούσα δημόσια
με το Είδωλό σου,
τη Μυθική Παρομοίωση
που προέκτεινα απ' το στίγμα σου.

Δεν άφηνα κανέναν να πλησιάσει
μην η θνητή αλήθεια σου φανερωθεί,
μη θιγεί η μυθιστορία μου.

Ώσπου προδόθηκες μοναχός σου,
ένας τρομαγμένος εαυτός
στο μέγεθος του ανθρώπου
που πέταξε την πέτρα
πάνω στους καθρέφτες μου
που τους είχα μάθει
να μεγενθύνουν
τις διαστάσεις σου..

--------------------------
(Στις Τρελές που προεκτείνουν τόσο την αφορμή, ώσπου από μέσα της γεννιούνται Παραμύθια.. ακόμη κι όταν ο Ήρωας επιμένει αιχμάλωτος στο.. ρεαλισμό του..)

Εισαγωγικό μάθημα yoga

Ευτυχώς
έχει δροσιά σήμερα
μπορώ να κλείσω τα παράθυρα
ν' αγκαλιαστώ με την ηχομόνωση
και να με μελετήσω,
μην αμελέτητη παρακμάσω
στα χέρια ενός χορτάτου
(ή ακόμη χειρότερα νηστικού) μικροαστού συζύγου.

Τα παιδιά λείπουν.
Μάλλον κάπου θα σπουδάζουν.
Τα καλά μου.. από μένα θα πήραν.
Κάποτε διάβαζα κι εγώ πολύ.
Τώρα προσποιούμαι.
Έχω παλιές μνήμες όμως
και είμαι καλή στο να τις ξεθάβω
για να προκαλέσω εντυπώσεις.
Είμαι καλή και στην αντιπαράθεση.
Πριν καταργηθούν οι ολοκληρωμένες αναγνώσεις
είχα προλάβει να μελετήσω
την "Τέχνη να έχεις πάντα δίκιο".
Έτσι, ξέρω πώς να διατηρώ το πάνω χέρι.

Όλα έχουν τουλάχιστον έναν σωστό τρόπο χρήσης.
Βιβλίο, μαχαίρι, ένστικτο, κορμί, μυαλό.

Τώρα μελετώ το κορμί.
Είναι στη μόδα η ευεξία
και η vegan αισθητική μου
δεν μου επιτρέπει να κανιβαλίζω.
Έκοψα το τσιγάρο
και το στόμα μου πλέον μυρίζει ατμό βανίλιας
όπως και οι λέξεις μου.
Αυτό είναι το εισαγωγικό μου μάθημα yoga.
Ήρεμα αναπνέω από την κοιλιά
στέκομαι ευθυτενής
και στοχάζομαι πάνω σε φλέγοντα ζητήματα
πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, επιστημονικής επικαιρότητας
και μετά την πρώτη ώρα
στρέφομαι πιο εσωτερικά, στον εαυτό μου,
στοχάζομαι υπαρξιακά,
με ψάχνω στο κενό του δωματίου,
μέσα στο όνομα που μου έδωσαν,
κάτω από τα ρούχα που φοράω,
έξω από τους ρόλους που κατέχω στη ζωή μου,
εξαγνίζω την ύλη μου
την ώρα που ο πόνος στον κόσμο έχει περισσέψει.

Μόλις ολοκληρωθεί ο διαλογισμός
ψιθυρίζω λέξεις που ξεκλειδώνουν τις κλειδώσεις του μυαλού μου.
Είμαι εγκεφαλικός τύπος.
Παλαιότερα μιλούσα γρήγορα.
Τώρα αργά, με εμβάθυνση.
Εθίζεσαι να μ' ακούς.
Ευτυχώς δε μιλώ πολύ για γυναίκα.
Δεν είναι της μόδας.
Οι αριστερές που φωνάζουν έχουν παρακμάσει.
Η κοινωνία έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει.
Έξω από το παράθυρο
(ή/και μέσα... στο ψηφιακό του πλαίσιο)
κάτι συμβαίνει
δεν προλαβαίνω να εστιάσω.
Τρέχουν τόσο γρήγορα όλα
κι εγώ από τακτ κινούμαι αργά.
Είναι προσόν να δίνεις την αίσθηση πως
δε βιάζεσαι
σε έναν κόσμο που λαχανιαζει να δει
και να τον δουν.
Δε βιάζομαι χρονικά
και δε βιάζομαι σεξουαλικά πια.
Φτάνουν τα όχι που είπα κι έγιναν ναι.
Τώρα δεν παίρνω θέση.
Δε μιλώ.
Όλα γίνονται με φυσιολογική ροή,
όπως πρέπει να γίνουν,
όπως προτείνουν οι ενημερωμένοι οδηγοί
σεξουαλικού προσανατολισμού.
Είμαι εκπαιδευμένη και μορφωμένη
ουδόλως επικίνδυνη
μιας και πλέον μαγειρεύει μόνο η μαμά.

Τα αποφάγια δεν πετιούνται ποτέ.
Του μυαλού μου αναρτώνται στα social media
και του μεσημεριανού τα τρώνε τ' αδέσποτα.
Είμαι φιλόζωη.
Νοιάζομαι.
Νοιάζομαι και για σας.
Σας προτείνω αύριο κιόλας να ξεκινήσετε yoga.
Εγώ νιώθω ήδη μία ανομολόγητη γαλήνη
σαν να λύθηκαν όλα τα παγκόσμια προβλήματα.
Όχι, δε λύθηκαν,
μα άλλαξε ο τρόπος που στέκομαι απέναντί τους.

Στέκομαι λυμένη
καθόλου σφιγμένη
και ήρεμα αποδέχομαι όλα όσα πρόκειται να συμβούν.

Σαν να λέμε: ευέλικτα μουδιασμένη Ευτυχία.

Ερμαφρόδιτη

Θέλεις να με χωρέσεις σε σύνορα, να μου αποδώσεις γλώσσα μητρική, ήδη μου έχεις φορτώσει το προπατορικό μου αμάρτημα, κι εγώ στέκομαι στο κέντρο μιας άδειας από αγάλματα πλατείας διαδηλώνοντας σιωπηλά την Άρνηση της αποδοχής κάθε κληρονομιάς που διχάζει.
Μιλώ όλες τις γλώσσες του κόσμου με σιωπή.
Πιστεύω σ' όλους τους θεούς και σε κανέναν.
Είμαι το αδύναμο φύλο, που όταν σε συμφέρει το επικαλείσαι παντοδύναμο, πανούργο και επικίνδυνο.
Κι όταν θυμώνω γονιμοποιούμαι μόνη μου και καταμεσής του κόσμου γεννώ τα παιδιά μου, που αδέσμευτα αγαπούν φίλους κι εχθρούς προσπαθώντας ν' αντισταθούν στον κάθε επόμενο πόλεμο που σχεδιάζεις.

Ιστορία Αληθινή - ΜελοΠοίηση..

Είμαστε κι Εμείς οι Τυχεροί που περπατάμε μες στο πλήθος με το βλέμμα τυφλό προς τα γήινα σχήματα και χρώματα έχοντας ενεργοποιημένο εκείνο το zoom που μεγενθύνει τις λεπτομέρειες των Στιγμών με το Ιδίωμα της ΩραιοΠοίησης, ακόμη και σε καταστάσεις που οι "φυσιοΛογικοί" άνθρωποι θα διαπίστωναν πως "χάθηκε η μάχη"....

Συμπαντική Συνύπαρξη με την Άννα Αδαμοπούλου.

Στίχοι δικοί μου, Μουσική & Ερμηνεία: Άννα Αδαμοπούλου
Ενορχήστρωση με μαγική μουσική διαίσθηση: Αντώνης Κεραμιδάς

Το φόρεμα

...όταν υπάρχει μία Διαπλανητική  Μορφή που Συμπορεύεται στις Συμπαντικές τροχιές σου... απ' το βύθισμα ως την αιώρηση..

Οι στίχοι βρίσκονται ήδη στο θησαυροφυλάκειο της Άννας Αδαμοπούλου, που ξέρει να επενδύει Εαυτό στην Αιωνιότητα της Δημιουργίας...

--------------------------------------------------------

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσες ποτέ

που δε σου χάρισαν εκείνοι που αγάπησες

κι ο Εαυτός που χρόνια ζει στο ρετιρέ

μετρώντας τ’ άστρα που λαχτάρησες

σμίξαν στο στίχο μιας ζωής που αγριεύει

που, δες, χορεύει και ερωτεύεται τυφλά

κι ύστερα σβήνει το βήμα της με λήθη

μην μπουν τα πλήθη και ληστέψουν μυστικά.

Κι όταν τινάζεις τα μαλλιά σου στο μπαλκόνι

κι εγώ απέναντι τινάζω τη ζωή μου

δες πώς σμίγει η σκόνη με τη σκόνη

και ανταμώνει η γή σου με τη γή μου.

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσα ποτέ

που δε μου χάρισαν εκείνοι που αγάπησα

κι ο Εαυτός που χρόνια ζει στο ρετιρέ

μετρώντας τ’ άστρα που λαχτάρησα

σμίξαν στο στίχο μιας ζωής που αγριεύει

που, δες, χορεύει κι ερωτεύεται τυφλά

κι ύστερα σβήνει το βήμα της με λήθη

μην μπουν τα πλήθη και ληστέψουν μυστικά.

Κι όταν αδειάζω τις ημέρες μου στην άβυσσο

κι εσύ απέναντι αδειάζεις εαυτό

δες πώς κερδίζουμε έναν αγώνα άνισο

με το εσύ που ταιριάζει στο εγώ.

Δυο σπίτια κλειδωμένα από καιρό

σε γειτονιά μ’ ανθρώπους κλειδωμένους.

Βγήκα γυρεύοντας μια χούφτα ουρανό

κι εσύ κρατούσες χάρτες σημαδεμένους.

Δε σου συστήθηκα σαν άνθρωπος της γης

δεν μου άπλωσες χέρι χειραψίας

ένα διακόπτη φορούσα, επιρρεπής,

κι εσύ τον έστρεψες σε θέση φωταψίας.

Εκείνο το φόρεμα που δε φόρεσες ποτέ

εκείνο το φόρεμα που δε μου χάρισαν οι άλλοι

δεν έχει μέση, μανίκια, ντεκολτέ

έχει αλήθεια, φλέβα και φεγγάρι.

Είναι ραμμένο επάνω σε στιχάκι

της κάθε λέξης που θα γίνει μελωδία

και ολοκαίνουριο κάθεται στο παγκάκι

σούρουπο, Θεσσαλονίκη, Παραλία.

Παραπέμπομαι ολικώς

Κάθε που ξεκινούν εξετάσεις
οι αναπάντητες ερωτήσεις
μιας ολόκληρης ζωής
χλευάζουν τον εφιάλτη μου
να δίνω ιστορία και να 'χω διαβάσει μαθηματικά,
ενώ στη Ζωή τα μαθήματα ειδικότητας
είναι η αυτογνωσία και ο Έρωτας
που....δε διδάσκονται.

Ξόρκι

Φυλλοβόλος Εαυτός

σε αειθαλή χέρια

κι ο Μαγνήτης κολλημένος

στο λιωμένο μέταλλο της Καρδιάς.

"Δύσκολη Υιοθεσία", Απόηχος Εκδήλωσης (Γιαννιτσά)

Σ’ ένα κλίμα συνεργασίας και συγχρονισμού παρουσιάστηκε το Σάββατο 26 Μαΐου, στα Γιαννιτσά, η ποιητική συλλογή της Κάκιας Παυλίδου «Δύσκολη Υιοθεσία» με τη συνδιοργάνωση του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας, της Β’ ΕΛΜΕ Πέλλας, της Παιδαγωγικής Εταιρείας Ν. Πέλλας και της ΔΗΚΕΠΑΠ.

Κάθε βιβλίο είναι κι ένα παιδί που γεννιέται. Όμως, στη συγγραφική δημιουργία, ειδικά στην Ποίηση που εμπεριέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, κάθε νέο βιβλίο αγαπιέται περισσότερο από κάθε προηγούμενο, όπως ο Ενεστώτας της Ζωής. Η «Δύσκολη Υιοθεσία» προδιαθέτει για το περιεχόμενό της. Οι αναφορές των ποιημάτων εστιάζουν στην Δύσκολη Υιοθεσία των δύσβατων τοπίων εαυτού. Εκείνων των στοιχείων που θέλουμε να κρύψουμε, να μην μαρτυρήσουμε ποτέ, εκείνων που ο ψυχολόγος στις συνεδρίες θα επιχειρήσει να μας κάνει να αγαπήσουμε. Μία άλλη εστίαση των κειμένων είναι ο Δύσκολος Έρωτας. Όλοι μας, δασκαλεμένοι από το σπίτι, κατευθυνόμαστε σε μία ερωτική πορεία που προοικονομεί ένα Αίσιο Τέλος και μία όμορφη ενδιάμεση ζωή.  Ο Δύσκολος Έρωτας μοιάζει με τη ροπή ενός εκπαιδευτικού προς το παιδί με το πολύπλοκο παρασκήνιο ζωής, που παρουσιάζει δυσπροσαρμοστικότητα και η αποκλίνουσα συμπεριφορά του ομολογεί μόνο ένα πράγμα: «Χρειάζομαι αγάπη».

Οι άνθρωποι γύρω μας χρειάζονται αγάπη. Και γύρω μας δεν υπάρχουν μόνο θετικά φορτισμένοι άνθρωποι. Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ένα συγκεχυμένο φορτίο και πραγματικά χρειάζονται μία καταλυτική παρουσία για να ενεργοποιήσουν τον Μετασχηματιστή μέσα τους.

Σε μία τελευταία προσέγγιση, η Δύσκολη Υιοθεσία εμπεριέχει την υιοθέτηση μιας ζόρικης στάσης Ζωής, που μας ζητά να μείνουμε πιστοί, αφοσιωμένοι και σταθεροί στα Υψηλά Ιδανικά που υιοθετήσαμε.  Χωρίς νοθείες, χωρίς αποκλίσεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ελαφρυντικά.

Αυτή η πρόκληση είναι η Δύσκολη Υιοθεσία ….. και είναι μία Διαδικασία μαγική, γιατί ταυτόχρονα καλλιεργεί εσωτερικά όσους εμπλέκονται.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με μία γεύση γραφής μέσα από απαγγελίες της Αμανατιάδου Ιφιγένειας και την προβολή του video με τίτλο «Αλίκη». Οι απαγγελίες συνεχίστηκαν με τη χροιά της φωνής της Αικατερίνης Μαυρογονάτου και της Μαρίας Αγιαννίδου. Έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρέμβαση του Γιώργου Σταυράκη, μέλος του Δ.Σ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, που νοερά κάλυψε την απόσταση Αθήνα Γιαννιτσά.

Η Άννα Αδαμοπούλου έντυσε μουσικά την εκδήλωση με μαγευτική ερμηνευτική ευαισθησία, με τραγούδια που μελοποίησε η ίδια πάνω σε στίχους της Κάκιας Παυλίδου.

Για το βιβλίο αρχικά μίλησε η ψυχολόγος Τερψιχόρη Σαββαΐδου που με εργαλείο τα κείμενα του βιβλίου επιχείρησε μία ΨυχοΠροσέγγιση της Κάκιας Παυλίδου.

Στις τοποθετήσεις της ανέφερε τα εξής:
«…Επειδή δεν είμαι ούτε ποιήτρια, ούτε φιλόλογος, ούτε κριτικός για να μιλήσω για το έργο από λογοτεχνική σκοπιά, θα κάνω μια απόπειρα να το προσεγγίσω με την επαγγελματική μου ιδιότητα, είμαι ψυχοθεραπεύτρια…

Ως θεραπεύτρια, λοιπόν, πολύ συχνά έρχομαι σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο, τον ψυχικό πόνο, την απώλεια, το τραύμα και τα δύσκολα συναισθήματα, αυτά τα συναισθήματα που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «αρνητικά» και βλέπω ότι οι άνθρωποι έχουν κυρίως δυο τρόπους να τα αντιμετωπίζουν… το φόβο και το θάρρος. Ο φόβος σημαίνει ότι δεν αποδεχόμαστε τα παραπάνω ως κομμάτι δικό μας, τα αποστρεφόμαστε, τα καταχωνιάζουμε σε κάποια γωνιά της ψυχής μας και γαντζωνόμαστε από το κομμάτι μας εκείνο που θεωρούμε δυνατό, «καλό», χρήσιμο, αξιαγάπητο ή λειτουργικό. Το κομμάτι μας εκείνο, δηλαδή, πάνω στο οποίο χτίζουμε την αυτοεικόνα μας ή την εικόνα που θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς.

Το θάρρος, από την άλλη, προϋποθέτει την επίγνωση του ευάλωτου, σκοτεινού, «κακού», πληγωμένου και φοβισμένου μας εαυτού και την αποδοχή του. Είναι σαν να πρέπει να υιοθετήσω και να μεγαλώσω ένα παιδί, που ξέρω ότι είναι δύσκολο και μου δημιουργεί προβλήματα… Και τι χρειάζεται αυτό το «δύσκολο» παιδί; Χρειάζεται να το ακούω, χρειάζεται αγάπη, φροντίδα και αποδοχή!

Όταν λέμε θεραπεία αυτό εννοούμε… Την υιοθεσία, την αποδοχή αυτού του πληγωμένου και σκοτεινού μας κομματιού μαζί με την ευθύνη που αυτό συνεπάγεται. Η υιοθεσία αυτή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, μόνο τότε, όμως, έχουμε το όλον, την ολοκληρωμένη εικόνα μας… Άλλωστε τα πάντα γίνονται κατανοητά μέσα από τα δίπολα: άσπρο – μαύρο, σκοτάδι – φως, καλό – κακό….

Η Κάκια σαφέστατα έχει επιλέξει το δεύτερο δρόμο, αυτό του θάρρους. Η ποίηση της είναι βαθιά βιωματική, αυτογνωσιακή και γι’ αυτό άλλωστε λειτουργεί και θεραπευτικά για την ίδια.  Η επίγνωση του πόνου, της απόγνωσης, της αδυναμίας και της ευαλωτότητας είναι αυτά που κάνουν τη δύναμη, τη χαρά, την αισιοδοξία και τη δημιουργικότητα να λάμπουν σαν κοφτερά διαμάντια….»

Στη συνέχεια η δημοσιογράφος ΆνναΜαρία Σαββίδου διασταύρωσε αλήθειες. Η δημοσιογραφική έρευνα που καταπιάνεται με αλληγορίες της Ποίησης απαιτεί προέκταση της δημοσιογραφικής ματιάς, ώστε να δει τα αόρατα, μέσα στην Ψυχή των Ποιημάτων. Ανάμεσα στις τοποθετήσεις της ανέφερε τα εξής:

«…Η Κάκια Παυλίδου δεν μού είναι οικεία ως άνθρωπος. Δεν την γνώριζα δηλαδή ως φίλη κοντινή μου. … Φτάσαμε εδώ σήμερα να μου κάνει την τιμή να μιλήσω για το νέο της βιβλίο. Με δύσκολο τίτλο… αλλά και πάντα επίκαιρο. ΔΥΣΚΟΛΗ ΥΙΟΘΕΣΙΑ. Αναζήτησα να βρω την ετυμολογία της λέξης. Υιοθεσία: υἱόν θέσθαι. Ας μη μείνω στο φεμινιστικό της ιστορίας, ότι αφορά μόνο τους υιούς, εφόσον την εποχή που δόθηκε η ονομασία οι γυναίκες δεν είχαν ούτε δικαίωμα ψήφου!..

Έμεινα λοιπόν στον όρο και θυμήθηκα τα ρεπορτάζ που έκανα πριν χρόνια. Τις υποθέσεις παράνομων υιοθεσιών που βγήκαν στη δημοσιότητα και στην περιοχή μας, φανερώνοντας ένα τραγικό ταξίδι μικρών  ανθρώπων που κάποιος τους έκλεβε, κάποιος τους πουλούσε και κάποιος τους αγόραζε. Και ύστερα έψαξα συνεντεύξεις παιδιών που υιοθετήθηκαν, αλλά θέλησαν να μάθουν την καταγωγή τους, ανθρώπων που θύμωσαν για την εγκατάλειψή τους και θετών γονιών που περιέγραφαν την αγάπη τους για ότι κατάφεραν να σώσουν ένα μικρό παιδί από το ίδρυμα. Πιστέψτε με, σε όλες σχεδόν τις υιοθεσίες υπήρχε πόνος, ξερίζωμα ψυχής, μοναξιά, φόβος για το άγνωστο και αγωνία μήπως το μάθει ή το μάθουν οι άλλοι. Κι όταν το παιδί είναι μεγαλύτερο και καταλαβαίνει; Πώς σβήνεις τις πληγές; Πώς το βοηθάς να χαμογελάσει; 

Ο τίτλος του βιβλίου με κατηύθυνε εδώ. Να ψάξω και να μιλήσω για όλο αυτό το πάρε δώσε ψυχών, συναισθημάτων και αγάπης. Η υιοθεσία ανηλίκων αποτελεί την σχεδόν αποκλειστική μορφή υιοθεσίας, αφού η υιοθεσία ενηλίκων μόνο κατ’ εξαίρεση είναι δυνατή.

Σ’ αυτό το βιβλίο λοιπόν κατ’ εξαίρεση εμείς οι μεγάλοι και ενήλικες υιοθετούμαστε από τη συγγραφέα.

Στα ποιήματα της η Κάκια κρύβει αναζητήσεις και αθέατες γωνιές του εαυτού της ή του εαυτού μας! Περιγράφει τα δύσκολα. Ποιος από μας άλλωστε δεν υιοθέτησε κάτι στη ζωή του; Υιοθετήσαμε συμπεριφορές για να μας χαρακτηρίσουν καθώς πρέπει, υιοθετήσαμε επαγγέλματα που δεν μας άρεζαν γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, υιοθετήσαμε ρούχα που ίσως δεν μας ταίριαζαν αλλά έτσι επιτάσσει η μόδα. Υιοθετήσαμε ακόμη και  συναισθήματα για κάποιους που δεν αγαπούμε, αλλά επιβάλλεται να συμβιώσουμε μαζί τους. Άρα υιοθετούμε καθημερινά. ….ΔΥΣΚΟΛΗ ΥΙΟΘΕΣΙΑ. Δύσκολη κι απάνθρωπη, γιατί στο τέλος της ζωής μας ανακαλύπτουμε πόσα δεν κάναμε τελικά. Σε πόσα δε φωνάξαμε, δεν αλλάξαμε τη ρότα των γεγονότων και δεν πήραμε το λόγο να πούμε… όχι δεν υιοθετώ την άποψή σου, έχω τη δική μου!!!!...

…

Η υιοθεσία… η λέξη έχει πολλά συνώνυμα. Αναγνώριση, ανάληψη, αποδοχή, έγκριση, ενστερνισμός, μίμηση, παραδοχή, προσεταιρισμός, προσυπογραφή, συγκατάθεση, σύμπλευση, σύμφωνη γνώμη, συμφωνία, υπερψήφιση….

Σας είπα από την αρχή, υπάρχουν καλοί τρόποι που πρέπει να γνωρίζουμε από παιδιά; Και βέβαια! Και μάλιστα είναι πολύ χρήσιμο, καλό και ευγενικό να τους γνωρίζουμε για να αποκτήσουμε σεβασμό και πειθαρχία, που θα μας βοηθήσει στη ζωή μας! Υιοθετούμε συμπεριφορές για να γίνουμε αποδεκτοί.

Στο ποίημά της το Κόμικ η Κάκια γράφει: «Παρακαλώ να με διαγράψετε από την πλατφόρμα σας, δεν υπάρχω πια σαν γρανάζι, μεταμορφώθηκα σε δημιουργό του εαυτού μου».
Νομίζω πως τα λέει όλα!»

Η εκδήλωση έκλεισε με το κείμενο αυτοκριτικής: «Εμείς, οι καλοί».